Ζητάει συγγνώμη η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όχι να δώσει. Να της δώσουν. Η κυβέρνηση, ο Φλωρίδης, ο Μαρινάκης, η Ιστορία. Ο λόγος; Επειδή τόλμησαν να θυμηθούν κάτι… άβολο: ότι κάποτε υπερασπίστηκε τον περιβόητο «βιαστή με την τυρόπιτα».
Κι επειδή η μνήμη είναι επικίνδυνο πράγμα, ακολούθησε η γνωστή παράσταση: οργισμένο ύφος, μεγαλοπρεπείς απειλές, υπερηφάνεια που τρίζει τα έδρανα και η απαραίτητη κορύφωση, «δίνω χρόνο να μου ζητήσετε συγγνώμη». Δεν είπε αν θέλει και λουλούδια.
Αντί για εξηγήσεις, πετάχτηκαν όλα στο μίξερ: Τέμπη, αγρότες, τροχαία με «ύποπτες συμπτώσεις», ΚΥΠατζήδες της χούντας, συνταρακτικές καταγγελίες και αναφορές σε όποιον έχει υπάρξει θύμα ή σύμβολο. Στο τέλος της ημέρας, δεν υπερασπίστηκε έναν κατηγορούμενο· υπερασπίζεται τον λαό. Ή έστω το αφήγημά της.
Ο Παύλος Μαρινάκης, ήρεμα, της υπενθύμισε το απλό: δεν σας κατηγόρησε κανείς που ήσασταν δικηγόρος, αλλά μη μας παριστάνετε και τη θεά της δικαιοσύνης. Αν δεν θέλετε κριτική, μην κάνετε πολιτική με τη στολή της Ιωάννας της Λωραίνης. Και κυρίως, όταν κάποτε επιλέξατε να υπερασπιστείτε βιαστή, μην περιμένετε τώρα ασυλία ως «προστάτιδα των γυναικών».
Φυσικά, έσπευσε και παλιός αντίδικός της να την υπερασπιστεί με δημόσια επιστολή. Πρώην πολιτευτής ΠΑΣΟΚ, νυν σε συχνές «επαφές» μαζί της, σύμφωνα με τοπικά ΜΜΕ. Όταν ο μόνος που σε στηρίζει είναι ο απέναντι που πέρασε απέναντι, κάτι δεν πάει καλά.
Η Ζωή δεν έχει ανάγκη επιχειρήματα. Έχει ατάκες. Έχει δραματική παύση. Έχει καταγγελίες για «λάσπη», «μπάζωμα της αλήθειας» και «πανικό». Αντί για απαντήσεις, μοιράζει κατηγορίες σαν να είναι φυλλάδια σε λαϊκή.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι υπερασπίστηκε έναν κατηγορούμενο. Το πρόβλημα είναι ότι τώρα ζητάει και τα ρέστα. Ότι χρησιμοποιεί τον ρόλο του δικηγόρου σαν πανοπλία, για να προστατευτεί από την κριτική της πολιτικού. Ότι βαφτίζει κάθε ερώτηση «δολοφονία χαρακτήρα» και κάθε αντίλογο «φασισμό».
Ε, δεν γίνεται. Η μνήμη, έστω και ενοχλητική, είναι ακόμα πιο ισχυρή απ’ τις φωνές. Και σε αντίθεση με τα αιτήματα της Ζωής, δεν έχει ανάγκη προθεσμίες.
