Πολύς ο ντόρος των ημερών για τον βιαστή με την τυρόπιτα που υπερασπίστηκε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, και ο δημόσιος διάλογος -όχι ότι ήθελε και πολύ εδώ που τα λέμε- εξετράπη για πολλοστή φορά, με κατεύθυνση το αν πρέπει ή όχι ένας δικηγόρος να υπερασπίζεται βιαστές, τουτέστιν εγκληματίες ποινικούς, και η απάντηση είναι μία και ξεκάθαρη:
Μα αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του συνηγόρου, η υπεράσπιση των κατηγορουμένων εντός των δικαστικών αιθουσών, αυτό είναι ένα γεγονός αδιαπραγμάτευτο, εξάλλου σύμφωνα με το σύνταγμα και τη θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου, κάθε κατηγορούμενος, ανεξαρτήτως του εγκλήματος που κατηγορείται πως έχει διαπράξει, έχει το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη και νομική υπεράσπιση.
Καλά όλα αυτά, αλλά τελικά εν προκειμένω δικαιούται η Ζωή Κωνσταντοπούλου να κάθεται στον θρόνο της υποστηρίκτριας-βασίλισσας των ταπεινών και καταφρονεμένων αυτής της ζωής, δικαιούται να γίνεται ο Ρομπέν των αδικημένων, να ακουμπάει βαθιά την επαναστατημένη μας νεολαία και να προσποιείται πως αφουγκράζεται την αδικία αφορίζοντας όσους την παράγουν;
Και εδώ η απάντηση είναι μία και αδιαπραγμάτευτη: φυσικά και όχι, καθώς στη ζωή η Ζωή πρέπει να καταλάβει πως δεν είσαι ό,τι δηλώσεις, αλλά ό,τι σε χαρακτηρίζει από τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα σου, και πως δεν θα πρέπει να σε ενοχλούν αυτοί που σου θυμίζουν τι έπραξες και τι είπες, παρά μόνον ο ίδιος σου ο εαυτός που τα έκανε.
Έτσι είναι, αγαπητοί, και καλά θα κάνει ο καθένας να κάτσει και να κάνει την αυτοκριτική του, γιατί μπορεί η συγκεκριμένη πολιτικός να συστήνεται όπως θέλει στη νέα γενιά που δεν γνωρίζει το παρελθόν της, αλλά κάπου στον δημόσιο λόγο υπάρχουμε και όλοι εμείς που τη θυμόμαστε εκεί που μετέπειτα στήθηκε το μνημείο των πεσόντων στην ΕΡΤ -κι ας υπήρξαν όλοι όρθιοι-, τη θυμόμαστε στον θρόνο της Βουλής να υπερψηφίζει τα νομοσχέδια που άδειασαν τις φυλακές από τους βαρυποινίτες, και άλλα πολλά που δεν είναι της παρούσης.
Εν κατακλείδι, λοιπόν, ό,τι είναι νόμιμο, δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι είναι και ηθικό.
Καλό υπόλοιπο Σαββατοκύριακου και καλές βουτιές!
