Η πορεία της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι σαν έναν κύκλο που γυρίζει και γυρίζει. Πάντα επιστρέφει στα ίδια μοτίβα, στις ίδιες μεθόδους, με τους ίδιους στόχους. Από την επιθετική υπεράσπιση του «βιαστή με την τυρόπιτα» μέχρι την επίμονη πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας των Τεμπών, η Ζωή δεν αλλάζει τακτική. Κάθε της κίνηση είναι ένας νέος κύκλος που επαναλαμβάνει το ίδιο γνωστό σχέδιο: προσωπική προβολή και πολιτική εκμετάλλευση, με τη δικαιολογία των «καλών προθέσεων» και των «δικαιωμάτων».
Υπάρχουν πρόσωπα που δεν χρειάζεται να τα κατηγορήσεις, αρκεί να περιγράψεις τη διαδρομή τους. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι από εκείνους τους ανθρώπους που ό,τι ακουμπάνε, το κάνουν ή πεδίο προσωπικής προβολής ή όπλο πολιτικής τυμβωρυχίας. Πότε με τη στολή της δικηγόρου, πότε με τον μανδύα της πολιτικής τιμωρού. Πάντα όμως με το ίδιο θεατρικό στήσιμο και τον ίδιο σταθερό στόχο: τη Ζωή.
Το 2005 υπερασπίστηκε τον διαβόητο «βιαστή με την τυρόπιτα», που είχε ναρκώσει και βιάσει τέσσερις τουρίστριες. Δεν περιορίστηκε στην υπεράσπιση, εξάλλου, αυτό είναι δικαίωμα κάθε κατηγορούμενου. Επέλεξε τη μέθοδο της επιθετικής καθυστέρησης. Σειρά προσχηματικών ενστάσεων, άσχετες αιτήσεις, νομικές τεχνικές που εμπόδιζαν επί επτά χρόνια να ξεκινήσει η δίκη. Και όταν γυναικείες οργανώσεις βγήκαν και την κατήγγειλαν, η απάντηση ήταν ένα κυνικό μειδίαμα πίσω από νομικά «περί διασφάλισης των δικαιωμάτων».
Σαν να μην έφτανε αυτό, όταν ήρθε η ώρα, η Ζωή δεν παρέλειψε να στηρίξει με θέρμη και τον περιβόητο νόμο Παρασκευόπουλου. Τον ίδιο νόμο με τον οποίο αποφυλακίστηκε… ο ίδιος ο κατηγορούμενος που εκείνη είχε υπερασπιστεί. Όχι γιατί εξέτισε πλήρως την ποινή του, αλλά γιατί το «αγαθό των προθέσεων» του νομοθέτη θεώρησε πως η αποσυμφόρηση των φυλακών είναι υπέρτερο κοινωνικό αγαθό από τη δικαίωση των θυμάτων.
Η Κωνσταντοπούλου δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη. Δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι οι νομικοί ακροβατισμοί της έπαιξαν ρόλο στο ότι οι γυναίκες αυτές ταλαιπωρήθηκαν για μια δεκαετία. Δεν έδειξε ποτέ ενσυναίσθηση. Μόνο νομικά επιχειρήματα και πείσμα. Ή, πιο απλά, πολιτικό branding.
Και τώρα; Η ίδια ακριβώς συνταγή σε νέα εκδοχή. Η τραγωδία των Τεμπών μετατρέπεται σε πολιτικό εργαλείο. Κατά συρροή μηνύσεις, συνεχείς καταγγελίες, πλειοδοσία πόνου, παρέλαση θυμάτων μπροστά στις κάμερες. Όχι γιατί την καίει η αλήθεια, αλλά γιατί με κάθε συνέντευξη, με κάθε θεατρική αποχώρηση από την αίθουσα, κερδίζει πόντους. Οι 57 νεκροί είναι το νέο της «case file». Η νέα πλατφόρμα για να χτίσει το αφήγημα της Ζωής. Της αδέκαστης, της γενναίας, της ασυμβίβαστης.
Το μοτίβο δεν αλλάζει. Από την υπεράσπιση του κατηγορούμενου για βιασμούς, ως την εκμετάλλευση της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας, η Κωνσταντοπούλου είναι πιστή στον εαυτό της. Ό,τι κι αν λέει για αρχές, για Σύνταγμα και για δημοκρατία, στο τέλος όλα συγκλίνουν στον καθρέφτη της. Κι αν μερικοί πιστεύουν ακόμη στο «αγαθό των προθέσεων» της, είναι γιατί δεν έχουν διαβάσει το νομικό ιστορικό της.
