Το Ιράν ξεκίνησε το πυρηνικό του πρόγραμμα με τη ρητορική της «ειρηνικής ενέργειας». Δύο δεκαετίες και τρισεκατομμύρια δολάρια αργότερα, έχει παράγει λιγότερο από το 1% της ηλεκτρικής του ενέργειας από πυρηνική πηγή. Το τίμημα όμως είναι πολύ μεγαλύτερο: κατεστραμμένη οικονομία, διεθνής απομόνωση και ένας λαός υποταγμένος σε ένα ολοένα και πιο κατασταλτικό καθεστώς.
Το κόστος πίσω από την προπαγάνδα
Το μοναδικό πυρηνικό εργοστάσιο σε λειτουργία, Bushehr-1, κόστισε $8 δισ. και απέφερε ηλεκτρική παραγωγή αξίας $6 δισ. σε μια δεκαετία. Δηλαδή ζημία. Για να καλύψει το εσωτερικό ενεργειακό έλλειμμα, το Ιράν θα χρειαζόταν 25 τέτοια εργοστάσια, με κόστος άνω των $200 δισ.
Ταυτόχρονα:
• $9 δισ. έχουν ήδη δαπανηθεί σε άμεσες επενδύσεις.
• Ένα νέο έργο 5.000 MW στη Χορμοζγκάν θα κοστίσει πάνω από $20 δισ. και θα ολοκληρωθεί (αν ποτέ γίνει) σε εννέα χρόνια.
• Οι διεθνείς κυρώσεις λόγω του προγράμματος έχουν προκαλέσει ζημιές $2 έως $3 τρισ. στην οικονομία. Μόνο από χαμένες εξαγωγές πετρελαίου, πάνω από $450 δισ.
Ουράνιο για λάθος σκοπούς
Η ειρηνική χρήση απαιτεί εμπλουτισμό έως 3,67%. Το Ιράν έχει φτάσει κοντα στο 70%. Ένα επίπεδο άχρηστο για παραγωγή ενέργειας, αλλά επικίνδυνα κοντά στο 90% που απαιτείται για πυρηνικά όπλα. Αυτή η τεχνολογική επιλογή εκθέτει τις πραγματικές προθέσεις του καθεστώτος: όχι ενεργειακή αυτάρκεια, αλλά στρατιωτική αποτροπή και γεωπολιτική πίεση.
Η οικονομική κατάρρευση ως «παράπλευρη απώλεια»
Η ισοτιμία του ριάλ κατέρρευσε: 300.000 ανά δολάριο το 2024, από 32.000 το 2017. Η αγοραστική δύναμη μειώθηκε δραματικά: ενώ το κόστος ζωής ανέβηκε 70 φορές, οι μισθοί μόλις 38 φορές.
• Εργάτες: $100-120/μήνα
• Υπάλληλοι: $150-180/μήνα
• Ελάχιστο απαιτούμενο για αξιοπρεπή διαβίωση: $400/μήνα
Το ΑΕΠ το 2020 επέστρεψε στα επίπεδα του 2004, ενώ η εξάρτηση από εσωτερικό δανεισμό και εκτύπωση χρήματος απογείωσε τον πληθωρισμό. Η κυβερνητική χρεοκοπία είναι πια ζήτημα χρόνου.
Το πυρηνικό πρόγραμμα ως εσωτερικός μηχανισμός καταστολής
Πέρα από εξωτερική προβολή ισχύος, το πυρηνικό πρόγραμμα λειτουργεί εσωτερικά ως μηχανισμός «νομιμοποίησης» της καταπίεσης. Η αφήγηση περί «εθνικής ασφάλειας» και «επιβίωσης του καθεστώτος» χρησιμοποιείται:
• Για να δικαιολογήσει την καταστολή κάθε εσωτερικής αμφισβήτησης.
• Για να αποπροσανατολίσει από την οικονομική κατάρρευση.
• Για να στρατιωτικοποιήσει την κοινωνία και να εδραιώσει το απόλυτο μονοπώλιο εξουσίας στους Φρουρούς της Επανάστασης.
• Για να πνίξει τις φωνές των γυναικών, των εργατών και της νεολαίας στο όνομα της εθνικής «αντίστασης».
Το πυρηνικό πρόγραμμα δεν υπηρετεί την ενέργεια. Υπηρετεί το φόβο.
Η ελληνική αριστερά: Υποκριτική αλληλεγγύη
Σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, η ελληνική αριστερά επιλέγει την πιο κραυγαλέα ηθική αποσύνθεση:
• Καταδικάζει τους ελληνικούς εξοπλισμούς, αλλά επαινεί τα «πυρηνικά δικαιώματα» των μουλάδων.
• Φωνάζει για αυξήσεις μισθών στην Ελλάδα, αλλά σιωπά όταν εργάτες στο Ιράν δουλεύουν με $3 την ημέρα.
• Καταγγέλλει την «πατριαρχία» στην Ευρώπη, αλλά αποδέχεται αδιαμαρτύρητα ένα καθεστώς που λιθοβολεί γυναίκες.
• Υπερασπίζεται τα δικαιώματα στην Ελλάδα, αλλά συμπορεύεται ιδεολογικά με ένα θεοκρατικό καθεστώς που φυλακίζει, βασανίζει και εκτελεί αντιφρονούντες.
Αυτή η «προοδευτικότητα» δεν είναι στάση. Είναι συνενοχή.
Συμπέρασμα
Το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα είναι το πιο ακριβό αυταρχικό εργαλείο στην ιστορία της Μέσης Ανατολής. Δεν παράγει ρεύμα. Δεν παράγει ειρήνη. Παράγει φόβο, φτώχεια και καταστολή. Και όσοι το στηρίζουν, είτε στην Τεχεράνη είτε στην Αθήνα, πρέπει να απαντήσουν: με ποιον είναι; Με το λαό ή με τους μουλάδες;
