Η πρόσφατη πολεμική σύρραξη μεταξύ Ισραήλ και Ιράν κατέδειξε ότι για το Ισραήλ το πρόβλημά του είναι ένα και ακούει στο όνομα «Ιράν». Και είναι πρόβλημα βαθιά υπαρξιακό. Όλες οι κινήσεις του Ισραήλ εδώ και δύο χρόνια γίνονται για να διαχειριστεί αυτό το πρόβλημα. Προσπαθεί να ξεδοντιάσει το Ιράν στην περιοχή όπως μπορεί: χτυπώντας τη Χεζμπολάχ (προκεχωρημένο φυλάκιο του Ιράν στο Λίβανο), τη Χαμάς, τους Χούθι, συμβάλλοντας στην ανατροπή του Άσαντ και την αποδέσμευση της Συρίας από την ιρανική σφαίρα επιρροής...
Έτσι, το Ισραήλ θεωρεί ότι έχει επιφέρει πολλαπλά πλήγματα στο Ιράν και πλέον μπαίνει στην τελική ευθεία της ολοκληρωτικής εξαφάνισης του ολοκληρωτικού καθεστώτος Χαμενέι. Παράλληλα, στην περιοχή αναπτύσσονται νέες σφαίρες επιρροής, νέες ομάδες συμφερόντων, συμμαχίες που βασίζονται κυρίως στο ρητό «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Από τη μία το Ιράν, η Τουρκία, το Πακιστάν, η Ρωσία, από την άλλη το Ισραήλ, οι ΗΠΑ, η Σ. Αραβία, η Κύπρος, η Ινδία και εμείς.
Προσπερνώ τους διαφόρους αναλφάβητους προγλωσσικούς που «αγωνίζονται για λευτεριά στην Παλαιστίνη». Κάθε κοινωνία έχει τα τσόλια της. Η χώρα μας ως μη περιφερειακή δύναμη δεν αντιμετωπίζει ιδιαίτερες πολυπλοκότητες στις σχέσεις της. Έχει διαλέξει τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» μέσα από συντεταγμένες κινήσεις της κυβέρνησης την τελευταία εξαετία. Μιας πλευράς που αποτελείται από τα ισχυρότερα κράτη στην υφήλιο, τα οποία αντιμετωπίζουν τη χώρα μας με τον προσήκοντα σεβασμό.
Η Ελλάδα κατάφερε από παρίας να γίνει υπολογίσιμη δύναμη και ισότιμος εταίρος σε γεωστρατηγικής σημασίας ζητήματα που άλλοτε θα εκλαμβανόταν ως ανέκδοτo και μόνο η αναφορά σε αυτά.
Για να επιστρέψουμε στον τίτλο του σημερινού σημειώματος: Αφήστε τα κάθε λογής τσόλια στη μιζέρια τους. Η Ιστορία δεν χαρίζει κάστανα.
