Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από τη θέση του βουλευτή Πειραιά του ΣΥΡΙΖΑ, όσα ακολούθησαν και όσα θα ακολουθήσουν στον λεγόμενο χώρο της Κεντροαριστεράς –που δείχνει να χάνει και το πρώτο συνθετικό του όρου– έρχονται να αναδείξουν τη θεωρία του ενός κόμματος που έχει πάρει τη θέση αυτής του ενάμισι κόμματος που ίσχυε μέχρι πρόσφατα. Κυρίως να αναδείξει την ανάγκη που υπάρχει για πολιτική και οικονομική σταθερότητα εν μέσω γεωπολιτικών και οικονομικών ανακατατάξεων τόσο παγκοσμίως όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Στην πολιτική σκηνή αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα κόμμα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως πόλος του συστήματος, και είναι η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει το... χάος. Κόμματα και αποκόμματα που αναζητούν ρόλο ύπαρξης και παράλληλα αγωνιούν για το πώς θα αρπάξουν ένα σωσίβιο για την πολιτική επιβίωσή τους. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σχέδιο για τη χώρα, χωρίς μια πρόταση που να μπορεί να τεθεί σε μια βάση συζήτησης ικανή να προσελκύσει το ενδιαφέρον των πολιτών.
Η πολυδιάσπαση είναι εμφανής, όπως εμφανής είναι και η αδυναμία να βρεθεί το πρόσωπο που θα ενώσει και θα δημιουργήσει έναν αντίπαλο ικανό όχι να ρίξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη –όπως διακαώς επιθυμούν και επιδιώκουν πολιτικοί και εξωγενείς παράγοντες– αλλά ικανό να αντιπαρατεθεί μαζί του με θέσεις και προτάσεις. Ουσιαστικά δεν υπάρχει η πολιτική προσωπικότητα που θα ηγηθεί ενός χώρου που εμφανίζει τάσεις συρρίκνωσης.
Το κυνήγι της αρνητικής ψήφου, οι κραυγές «να φύγει ο Μητσοτάκης και βλέπουμε τι θα γίνει», η επιχείρηση μπαχαλοποίησης και χάους, απλά επιβεβαιώνουν την καθίζηση ενός χώρου χωρίς απ’ αυτό το παζλ να λείπει και το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, αφού έχει ταχθεί στον ίδιο στόχο και κυρίως στην ίδια τοξική και καταστροφολογική τακτική. Ακόμη και μια σύγκλιση μεταξύ αυτών των κομμάτων θα καθιστούσε αδύνατη τη συμπόρευση με κοινούς στόχους.
Με την κυβέρνηση να έχει μπει στον τρίτο χρόνο της δεύτερης θητείας και την κυβερνώσα παράταξη να παραμένει πρώτη και με διαφορά στις δημοσκοπήσεις και τα υπόλοιπα κόμματα να μην μπορούν να εισπράξουν την όποια φθορά προκαλεί ο ασύμμετρος πόλεμος που έχουν εξαπολύσει, τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα αναφορικά με τη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού.
Η βελόνα παραμένει κολλημένη όχι μόνο για το ΠΑΣΟΚ, που σημειωτέον αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να ξεκολλήσει, αλλά να κινηθεί προς την αντίθετη πορεία απ’ αυτή που θα επιθυμούσε η ηγετική του ομάδα. Τα υπόλοιπα κόμματα, που αυτοαποκαλούνται προοδευτικά, επίσης επιχειρούν να προκαταλάβουν εξελίξεις από ένα ενδεχόμενο νέο κόμμα, ή έναν σχηματισμό υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα.
Μπορεί να αλλάξει κάτι αυτό το ενδεχόμενο; Ίσως σε πρώτη φάση στις δημοσκοπήσεις, εν τούτοις δύσκολα καταγράφεις ένα μη κόμμα και ακόμη πιο δύσκολα λαμβάνεις υπ’ όψιν τα στοιχεία που δημιουργούν οι εξελίξεις όταν όλα τα φώτα πέφτουν πάνω τους. Τα παραδείγματα πολλά, ακόμη και από το πρόσφατο παρελθόν.
Σε κάθε περίπτωση, σήμερα έχουμε ένα κόμμα ο επικεφαλής του οποίου εμφανίζεται να διεισδύει στο Κέντρο και να δημιουργεί εικόνες σταθερότητας και ανάπτυξης, και πολλά κόμματα που αναζητούν ρόλο ύπαρξης, τα οποία η σταθερότητα απλά δεν τα εξυπηρετεί...
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
