Την επόμενη Πέμπτη 16 Οκτωβρίου, θα πραγματοποιηθεί στη Βουλή η συζήτηση που ζήτησε ο πρωθυπουργός προκειμένου να ενημερώσει το σώμα για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Η συζήτηση θα είναι σε επίπεδο αρχηγών και στο πλαίσιο αυτό ουσιαστικά θα τεθούν όλοι προ των ευθυνών τους.
Γιατί το λέμε αυτό; Διότι όσον αφορά την άσκηση εξωτερικής πολιτικής, το πρώτο που μετράει είναι η υπευθυνότητα και το πώς αντιμετωπίζονται τα θέματα από τους επικεφαλής των κομμάτων της Βουλής, ειδικά απ’ όλους όσοι δηλώνουν ότι εκπροσωπούν κόμματα εξουσίας και διεκδικούν να αναλάβουν τις τύχες της χώρας και των πολιτών.
Οι αντιπολιτευτικές κορόνες μπορεί να είναι εύηχες για ορισμένα αυτιά, ειδικά για όσους πωλούν «παλαιό» και «νέο» πατριωτισμό, όμως στη Βουλή πρέπει να αποτυπωθούν όχι με επιχειρήματα αλλά με στοιχεία θέσεις όπως αυτές που αποδίδουν στην κυβέρνηση και στον Κυριάκο Μητσοτάκη δήθεν υποχωρητικότητα και ενδοτικότητα.
Ο πρωθυπουργός θα παραθέσει μια σειρά δεδομένων. Μια σειρά από συγκεκριμένες πράξεις και ενέργειες της κυβέρνησής του τόσο σε ό,τι έχει να κάνει με τη διεθνή θέση της χώρας και τη σταθεροποίησή της ως πυλώνα ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή, αλλά και σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με την Τουρκία και τη στάση της έναντι των όποιων αναθεωρητικών σχεδιασμών.
Η Ελλάδα θωρακίζεται και αυτό ουδείς δύναται να το διαψεύσει. Μπορεί να λένε διάφορα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όμως τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα τόσο σχετικά με τα εξοπλιστικά προγράμματα και την αποτρεπτική ισχύ της χώρας όσο και με τις σχέσεις που αναπτύσσονται με τρίτες χώρες μέσω συμφωνιών και συνεργασιών.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα αναφερθεί σε όλα όσα έχουν γίνει και σε όσα έχουν επιτευχθεί από τις συμφωνίες για ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο μέχρι τις σχέσεις με το Ισραήλ και το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο σε συνδυασμό με τον διαγωνισμό για τα οικόπεδα νοτίως της Κρήτης και το ενδιαφέρον της Chevron.
Έχει να πει πολλά όπως για τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό που αποτυπώνει τα απώτατα δυνητικά όρια της χώρας και τον ρόλο της Ελλάδας σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Το ερώτημα είναι τι θα πουν οι άλλοι. Τα γνωστά για υποχωρητικότητα; Μπορεί. Δεν πρέπει να πουν όμως πού έχει καταγραφεί αυτό; Για ποιο θέμα μιλούν, σε ποιες αποφάσεις αναφέρονται;
Το να πετάς κατηγορίες είναι εύκολο. Να τις αποδεικνύεις είναι το δύσκολο, ειδικά όταν δεν υπάρχει σημείο που να δείχνει υποχώρηση έναντι των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Ακόμη και για το πρόγραμμα SAFE που σηκώθηκε αρκετή σκόνη, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης είναι σαφής. Διατυπώθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη που έχει θέσει όρους και προϋποθέσεις, μεταξύ των οποίων και η άρση του casus belli αλλά και της θεωρίας των γκρίζων ζωνών.
Είναι βέβαιο το τι θα ειπωθεί, το πώς και το από ποιον αυτή τη φορά δεν θα περάσει απαρατήρητο μεταξύ κραυγών και καταγγελιών που συνήθως συμπεριλαμβάνουν σειρά θεμάτων που θέτει η αντιπολίτευση στο τραπέζι εργαλειοποιώντας περιπτώσεις και επιλέγοντας ως τακτική τον λαϊκισμό.
Η εξωτερική πολιτική, όταν γίνεται με μικροκομματικούς υπολογισμούς, πλήττει στο τέλος της ημέρας τη χώρα και όλοι τίθενται, στο πλαίσιο αυτό, προ των ευθυνών τους.
* To άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
