Τον Ιούνιο του 2023 ο Αλέξης Τσίπρας –μετά τη δεύτερη σε διάστημα ενός μήνα συντριπτική ήττα στις εθνικές εκλογές– δήλωνε ότι «για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έκλεισε ένας μεγάλος και δημιουργικός ιστορικός κύκλος» και λίγες ημέρες αργότερα ανακοίνωνε την παραίτησή του από τη θέση του προέδρου του κόμματος ανοίγοντας διαδικασίες για την εκλογή του διαδόχου του.
Τότε τα στελέχη και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ πίστεψαν ότι θα παραμείνει ως ο... εγγυητής της ενότητας στο κόμμα που ο ίδιος ουσιαστικά δημιούργησε μετατρέποντας τον Συνασπισμό σε σχηματισμό κινηματικής λογικής μέχρι την ημέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ο Πειραιάς πάει ΝΕΑΡ
Όμως τελικά φαίνεται πως χθες επιβεβαιώθηκαν όσοι υποστήριζαν ότι ο πρώην πρόεδρος του κόμματος θα κουνούσε μαντίλι. Και το έκανε ύστερα από τέσσερις διασπάσεις που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ να χάσει ακόμη και τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από χθες, μάλιστα, χάνει και μία ακόμη έδρα αφού στον Πειραιά ο πρώτος επιλαχών είναι ο Θοδωρής Δρίτσας, πουέχει ενταχθεί στη Νέα Αριστερά και δηλώνει πως θα την αποδεχθεί.
Και ενώ παραιτείται από τη θέση του βουλευτή Πειραιά έχοντας δύο και πλέον χρόνια σε αυτή τη Βουλή χωρίς παρεμβάσεις και χωρίς μια ομιλία εμφανίζεται να κουνά το δάχτυλο σε όλο το πολιτικό σύστημα και στην ίδια τη Βουλή θέτοντας θέμα ακόμη και δημοκρατικής λειτουργίας δείχνοντας πως στόχος του παραμένει η δημιουργία κόμματος, το οποίο θα επιχειρήσει να εμφανίσει ως κάτι καινούργιο και να πείσει τους πολίτες ότι προέρχεται από ένα είδος πολιτικής παρθενογένεσης.
Εκτιμώντας δηλαδή ότι βαρίδια είναι οι πρώην, πλέον, σύντροφοί του και ότι αυτοί ευθύνονται για την ήττα του κόμματος, ο Α. Τσίπρας με τη δήλωση που προηγήθηκε της παραίτησής του δείχνει ότι επιδιώκει να βγάλει τον εαυτό του εκτός κάδρου της τοξικότητας και της διχαστικής ρητορικής που έντεχνα δημιουργείται και επιχειρείται να αγγίξει το σύνολο του πολιτικού κόσμου και των θεσμών.
Με απλά λόγια, επιδιώκει να μπει στην πλευρά αυτών που πετροβολούν όπως έκανε από το 2011 και μετά φτάνοντας ως... άφθαρτος στο 2015 και στην ανάληψη της εξουσίας αξιοποιώντας στο έπακρο την αγανάκτηση και το δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο». Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του σύμφωνα με την οποία ανακοινώνει την παραίτηση και τονίζει ότι «εγκαταλείπω την ασφάλεια των ορεινών εδράνων. Και φιλοδοξώ να επιστρέψω στην ελπιδοφόρα ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης. Όχι για να καθοδηγήσω από τα πάνω, αλλά για να αφουγκραστώ καλύτερα την κοινωνία και τις ανάγκες της».
Ξέχασε το Κέντρο, στοπ!
Επανερχόμενος στη λογική της καταστροφολογίας, με κινδυνολογικές τοποθετήσεις και με την επίκληση του «λαϊκού κινήματος» δείχνει να αφήνει το rebranding και τα περί στροφής στο Κέντρο και να επιλέγει τη δεξαμενή ψηφοφόρων που σήμερα κινούνται μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς, δηλαδή όλους αυτούς που τον ψήφισαν και το 2023 δίνοντάς του ένα ποσοστό της τάξης του 17,8%.
Ουσιαστικά αναζητεί μια βάση για το νέο κόμμα του. Μιλά ξανά για διαφθορά και επιτίθεται στη Βουλή και στον κοινοβουλευτισμό υποστηρίζοντας ότι παραιτείται «γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω να συμμετέχω τυπικά σε μια Βουλή που δημοκρατικά απογυμνωμένη, με ευθύνη κυρίως της πλειοψηφίας, αδυνατεί να επιτελέσει τον ρόλο που το σύνταγμα επιτάσσει και οι πολίτες απαιτούν».
Ο Α. Τσίπρας είναι δεδομένο ότι επενδύει στην κοντή μνήμη. Ή σε όλους όσοι δεν έζησαν την περίοδο 2015-2019 και δεν έχουν ακούσει για το παραϋπουργείο Δικαιοσύνης –που υπουργός του έχει αποκαλύψει ότι λειτουργούσε τότε στο Μέγαρο Μαξίμου–, για τη σκευωρία της Novartis και την προσπάθεια διασυρμού πολιτικών αντιπάλων, για την επιχείρηση δημιουργίας ενός Syriza Channel, για το κλείσιμο των τραπεζών και τα capital controls, για την παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια και ένα τρίτο, άχρηστο μνημόνιο και τις υποσχέσεις του προγράμματος Θεσσαλονίκης που μετατράπηκαν σε θηλιά για τους πολίτες και κυρίως για τη μεσαία τάξη της χώρας.
Περίπου 10 χρόνια μετά, ο Αλέξης Τσίπρας θυμάται τα νιάτα του, τις θάλασσες, και οι υπόλοιποι τις φουρτούνες. Θέλοντας να στείλει ένα μήνυμα σε συντρόφους που ενδεχομένως δεν περίμεναν αυτήν την εξέλιξη –αν και δεν είναι πολλοί– και για να δικαιολογήσει πώς από το «οι συζητήσεις γίνονται ερήμην μου» έφτασε στην αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, μίλησε για ταξίδια κοινά και όμορφες θάλασσες.
«Δεν θα είμαστε αντίπαλοι», είπε, «και ίσως σύντομα ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες», δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο και τις προθέσεις του, που επισήμως δεν αποκάλυψε μετά τη χθεσινή παραίτησή του, φέρνοντας όμως μνήμες από το παρελθόν, τις οποίες επισήμανε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λέγοντας ότι ο Αλέξης Τσίπρας την τελευταία φορά που μιλούσε για θάλασσες, λιμάνια και φουρτούνες ήταν τον Ιούνιο του 2015 στην Αγία Πετρούπολη. Και αμέσως μετά, οι Έλληνες έψαχναν για... σωσίβια.
Μήνυμα με αποδέκτες
Ο Α. Τσίπρας έστειλε μήνυμα στους συντρόφους και με άλλον τρόπο. Έκλεισε το μάτι για την επόμενη ημέρα με τη ρητορική που τον χαρακτήριζε πριν από το 2015, όταν αξιοποιώντας το κύμα της αγανάκτησης βρέθηκε στη θέση του πρωθυπουργού με τη στήριξη του Πάνου Καμμένου.
Τονίζοντας πως οι ανισότητες και οι αδικίες δεν μπορούν να συνεχιστούν άλλο, σημείωσε ότι «αν δεν μπορούν όσοι έχουν την ευθύνη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειές τους για να προκύψει η αλλαγή, τότε θα πρέπει να γίνουμε όλοι εμείς η αλλαγή που προσδοκούμε. Για να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας».
Ήδη, πάντως, οι αντιδράσεις –στον ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτη φάση– δείχνουν το βέρτιγκο της Κουμουνδούρου με τον Σωκράτη Φάμελλο να μιλά για κοινές... δράσεις και τον Παύλο Πολάκη να κατηγορεί τον πρώην πρόεδρό του ως τον υπεύθυνο για μια 5η διάσπαση του κόμματος.
Βέβαια, αναταράξεις προκαλούνται και σε άλλα κόμματα, αν και επιλέγουν ν’ αντιμετωπίσουν τις εξελίξεις με φαινομενική αδιαφορία.
Όπως και να έχει, τα όσα συμβαίνουν στην κεντροαριστερή πολυκατοικία έχουν ενδιαφέρον δεδομένου ότι η συμμετοχή της στο πρόγραμμα ανακαίνισης δείχνει να επιχειρείται με αναπαλαιωμένα υλικά σε μια διαρκή προσπάθεια αναζήτησης του προσώπου που θα αντιμετωπίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
