Σε συνέντευξή του στη «Ναυτεμπορική», ο Νίκος Παππάς δήλωσε ξεκάθαρα για την προοπτική μιας προοδευτικής εκλογικής συνεργασίας σε όλη την κεντροαριστερά: «θα μου προξενούσε έκπληξη αν φτάσουμε σε αυτό το ευκταίο και δεν είναι ο Τσίπρας υποψήφιος για να ηγηθεί της μάχης». Με άλλα λόγια, όποιοι πίστευαν ότι η αλλαγή στην κεντροαριστερά μπορεί να γίνει από τους θιασώτες του «μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πρωτοστατήσει» – δηλαδή τους Πολάκη και Φάμελλο – μπορούν να αρχίσουν να ξεχνούν το σενάριο τους. Ο Παππάς αδειάζει το σχέδιο πριν καν αρχίσει η συζήτηση.
Το ωραίο με την κεντροαριστερά είναι ότι μοιάζει με συλλογικό παιχνίδι, αλλά στην πράξη είναι ένα ατελείωτο σόου αλληλοαδειασμάτων. Ο Παππάς, ενώ κινείται στην ίδια ομάδα με τους δύο θορυβώδεις υποστηρικτές της μονοκρατορίας ΣΥΡΙΖΑ, δεν διστάζει να υπενθυμίσει ότι η πραγματική προτεραιότητα δεν είναι η στρατηγική ή η συνεργασία, αλλά η καρέκλα. Και αν για να φτάσει εκεί χρειαστεί να «αδειάσει» τους συντρόφους του, τόσο το καλύτερο.
Η δημοκρατία και οι εκλογές για επικεφαλής; Ωραία για τα μέλη και τους φίλους, αλλά στην πραγματικότητα λειτουργούν περισσότερο ως σκηνικό για την παράσταση. Οποιαδήποτε συζήτηση για συλλογικότητα, προοδευτικές συμφωνίες ή αλλαγές στην ηγεσία μετατρέπεται σε υπόβαθρο για το μεγάλο θέαμα: ποιος θα μπει πρώτος, ποιος θα φαίνεται ότι παίζει μπροστά και ποιος θα μείνει απλώς θεατής.
Στο τέλος, η κεντροαριστερά αποδεικνύεται πιστή σε ένα μόνο ιδανικό: το παιχνίδι των ισορροπιών, των υπονοούμενων και των αδειασμάτων. Οι δηλώσεις, οι προτάσεις, οι θεωρητικές στρατηγικές υπάρχουν για να προσθέτουν δραματικότητα. Και εμείς χειροκροτούμε, σαρκαστικά, παρακολουθώντας το μεγαλύτερο reality της πολιτικής σκηνής.
