Λέμε και γράφουμε πολλά για τον ΣΥΡΙΖΑ: άλλα σοβαρά, τα περισσότερα λίγο εύθυμα, σκωπτικά, ειρωνικά. Την καύσιμη ύλη τη δίνει το ίδιο το κόμμα ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό που κάποτε συγκροτήθηκε σε σώμα, το οποίο σώμα φαίνεται ξεκάθαρα πλέον ότι ήταν ένα δημιούργημα βγαλμένο θαρρείς από τις σελίδες της Μαίρης Σέλεϊ – ευφάνταστα τερατούργημα.
Ετερόκλητες δυνάμεις, πότε κεντρομόλες, πότε φυγόκεντρες, σκαρφάλωσαν στο μεγάλο κύμα της οργής που είχε φουσκώσει τα πέτρινα χρόνια της κρίσης, με φιγούρες ερασιτέχνη σέρφερ έμειναν στην ακμή του κύματος ισορροπώντας στο φτερό του καρχαρία, πιάστηκαν αριστερά-δεξιά, απ’ όπου μπόρεσαν, έφτιαξαν ένα κεφάλαιο στην πολιτική ιστορία του τόπου με τον πηχυαίο τίτλο Κυβερνώσα Αριστερά.
Το κύμα, όπως ορίζει η φύση, ξεφούσκωσε, όσοι το είχαν καβαλικέψει ξεβράστηκαν στις όχθες της πραγματικότητας μέχρι να έρθει το επόμενο από την Αμερική να τους σηκώσει πάλι στον αφρό, αυτήν τη φορά όχι της πολιτικής, αλλά της παραπολιτικής και του παρατράγουδου.
Τώρα δεν υπάρχουν χειρολαβές ούτε δεξιά ούτε αριστερά – το μόνο που μένει είναι να πιαστούν από τα μαλλιά τους, όπως όλοι οι ναυαγοί, προσμένοντας το θαύμα. Ο από μηχανής θεός έχει τις χαρές του πολύ μακριά από το θέατρο του δράματος ή της κωμωδίας και δεν ακούει τα χορικά. Κι αν κάτι διασχίζει τον ωκεανό και φτάνει στ’ αυτιά του, με μια ανάρτηση στέλνει γράμμα και γραφή ή μια διαγραφή. Ο τίτλος αυτού του κεφαλαίου θα είναι πυγμαίου ύψους…
