Επιτέλους εισακούστηκαν οι προσευχές μου και γύρισε ο Στέφανος Κασσελάκης στην πατρίδα, τουλάχιστον έτσι λύσαμε το θέμα της διαφοράς ώρας και πλέον μπορούμε απερίσπαστοι να ασχοληθούμε με τις υπόλοιπες διαφορές. Κυρίως εκείνες που έχει με τους κατ’ ευφημισμόν συντρόφους του, γιατί επί της ουσίας στα μαχαίρια είναι, ανεξαρτήτως αν χθες είδα πως έμπαιναν στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας με εναγκαλισμούς και ασπασμούς.
Ο Στέφανος φιλούσε τους πάντες υπέροχα, τους μίλησε πατρικά, αυστηρά, ζήτησε πειθαρχία και ομοφωνία – έχει δίκιο, δεν είναι εικόνα αριστερού κόμματος αυτή. Έλειψε λίγες μέρες να παντρευτεί, να νοικοκυρευτεί και του έκαναν το κόμμα κεραμιδαριό. Βγήκαν όλοι στο μεϊντάνι κι άρχισαν να λένε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Τέλος πάντων, τώρα ήρθε ο γάτος, ελπίζω ότι θα σταματήσουν να χορεύουν τα ποντίκια…
Ο Economist και η... μύγα!
Το βράδυ εκφώνησε ομιλία στο συνέδριο του Economist, όλα ήταν καλά προετοιμασμένα, αν εξαιρέσεις μια μύγα που γυρόφερνε τον πρόεδρο, σημάδι ξεκάθαρο ότι τις υπόλοιπες τις έχουμε χάψει. Απευθυνόμενος λοιπόν σε μυγοχάφτες, ο λόγος του ήταν βγαλμένος από το μίξερ και είχε λίγο απ’ όλα: λαϊκισμό, βερμπαλισμό, μηδενισμό, ναρκισσισμό, εγωισμό, ιδεαλισμό, κομμουνισμό, καπιταλισμό, πολιτικαντισμό.
Κλείνοντας το παρόν να σημειώσω ότι συγκινητική ήταν η στιγμή που δήλωσε ότι θέλει να γίνει πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, εντός και εκτός Ελλάδας. Ίσως είναι και το μόνο που δεν έχει αλλάξει ή ξεχάσει στο πέρασμα των χρόνων: εκείνη την ταμπέλα που είχε κολλήσει στην πόρτα του παιδικού δωματίου του με την ένδειξη «δωμάτιο πρωθυπουργού» – προφανέστατα εδώ δεν ισχύει η φράση «ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή».
