Κατ’ αρχάς και επί προσωπικού, παρακαλώ τον κύριο Κασσελάκη να επιστρέψει από τη νεοϋορκέζικη εξοχή και να κάνει ό,τι θέλει με το κόμμα του – τουλάχιστον να είμαστε χρονικά συντονισμένοι, γιατί με τη διαφορά ώρας μεταξύ των δύο χωρών μάς έχει φάει το ξενύχτι. Πέφτουμε εμείς για ύπνο το βράδυ, ξυπνάει εκείνος φρέσκος φρέσκος κάνει μια χαψιά πέντ’ έξι συντρόφους του μέσω TikTok και Χ. Δεν θα πεθάνουμε από νύστα, κύριε πρόεδρε…
Πάμε τώρα στους διαγραφέντες, που η εκπρόσωπος Τύπου κυρία Αυγέρη μάλλον θύμωσε που τους λέμε διαγραφέντες και μας έδωσε ένα πρωινό μαθηματάκι περί ορθής δημοσιογραφίας. Σας ευχαριστούμε, κυρία μου, αλλά μήπως το μάθημα περί του τι σημαίνει διαγραφή και πώς αυτή μπορεί να επιτευχθεί πρέπει να το δώσετε στον κύριο Κασσελάκη μαζί με μια φωτοτυπία του καταστατικού σας μεταφρασμένη στα αγγλικά; Θέλω να πω, δεν φταίει ο ταχυδρόμος αν το γράμμα από την Αμερική έχει δυσάρεστες ειδήσεις…
Δυο λόγια τώρα και επί της ουσίας: ο ένας μετά τον άλλον τα μεγάλα ιστορικά και πάλαι ποτέ κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ γιατί κόπτονται και οδύρονται στα τηλεοπτικά παράθυρα; Γιατί λένε ότι ο κύριος Κασσελάκης τούς απέκρυψε τις πολιτικές απόψεις του και τους ξεγέλασε, με αποτέλεσμα τον μαρασμό του κόμματος και τη γελοιοποίησή του; Δηλαδή όταν εμφανίστηκε –ή τον εμφάνισαν κάποια κέντρα– και υπέβαλε υποψηφιότητα τον ρώτησαν τις απόψεις του κι εκείνος τους είπε «πριτς, δεν σας τις λέω»;
Όχι, δεν τον ρώτησαν, ούτε τους ενδιέφερε. Εκείνο που είδαν και θεώρησαν αρκετό ήταν ένας γυαλιστερός τύπος με σπαστά ελληνικά και βλάχικα αμερικάνικα που έκριναν ότι θα σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη, θα τον κάνει με τα κρεμμυδάκια και θα του πάρει την κυβέρνηση ώσπου να πει κύμινο – ο Μητσοτάκης, τον οποίον ψήφισε για πρόεδρο της ΝΔ ο Κασσελάκης.
Τώρα που είδαν ότι εξέλεξαν πρόεδρο κάποιον που νιώθει το λιγότερο Ναπολέων Βοναπάρτης προσπαθούν να κάνουν την επανάστασή τους, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να επιβεβαιώνουν όλους εμάς που επί χρόνια γράφαμε αυτά που όψιμα λένε οι ίδιοι. Το γεγονός πως για ό,τι γράφαμε εμείς ζητούσαν το κεφάλι μας καρφωμένο σε πάσσαλο και το υπόλοιπο σώμα τρία μέτρα μες στο χώμα, αλλά αυτά τα ίδια που λένε εκείνοι εκφέρονται με πόνο ψυχής για τη διάλυση της Αριστεράς μένει να κριθεί από ειδικότερους εμού. Θυμίζω μόνο ότι εκατό ξυλιές σε ξένο κώλο ποτέ δεν πονάνε…
