Η «συγχώνευση» του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ ως ιδέα άρχισε να διακινείται λίγο μετά την εκλογή νέας ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, ατόνησε και επανέρχεται μετά την αποτυχημένη προσπάθεια στις ευρωεκλογές του τρίτου (Ανδρουλάκη) να γίνει δεύτερος και του δεύτερου (Κασσελάκη) να περάσει τα ποσοστά που κληρονόμησε από τον Τσίπρα. Προφανώς, οι θιασώτες της ιδέας θεωρούν ότι το ποσοστιαίο άθροισμα των δύο κομμάτων θα αφυπνίσει την Κεντροαριστερά από το λήθαργο, παραβλέποντας ωστόσο μια σημαντική λεπτομέρεια: την απουσία του Κέντρου στην πράξη της πρόσθεσης.
Αφενός λογαριάζουν χωρίς τον «ξενοδόχο» –τον Μητσοτάκη εν προκειμένω–, αφετέρου έχουν ως δεδομένο ότι θα ακολουθήσουν οι εναπομείναντες στο ΠΑΣΟΚ κεντρώοι. Ακόμα και στην υποθετική περίπτωση που επιτευχθεί η «συγχώνευση» –επί της ουσίας «απορρόφηση»–, το ομοσπονδιακό σχήμα που θα δημιουργηθεί σύντομα θα κληθεί να αντιμετωπίσει το εγγενές γενετικό του σφάλμα.
Το ζήτημα με όλους τους απελπισμένους είναι ότι δεν βλέπουν το πρόβλημα, αλλά παρ’ όλα αυτά έχουν τη λύση! Επιχειρούν να «πουλήσουν» μια πολιτική που ο κόσμος δοκίμασε και απέρριψε, πιστεύοντας ότι με άλλη συσκευασία και με άλλο όνομα ο κόσμος δεν θα καταλάβει ότι έχει παρέλθει η ημερομηνία λήξης του «προϊόντος» Κεντροαριστερά.
