Το ενδιαφέρον στην επιστολή παραίτησης του Όθωνα Ηλιόπουλου δεν έγκειται στο «επιχείρημα» ότι φεύγει για να έρθει ο επόμενος απόδημος να καταλάβει την έδρα του (προφανώς μπερδεύει την ακαδημαϊκή του έδρα στις ΗΠΑ με την κοινοβουλευτική του έδρα στην Ελλάδα), αλλά στην κυριαρχούσα αντίληψη ότι οι επιλαχόντες και οι επιλαχούσες στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο ασήμαντοι ώστε η γνώμη τους δεν έχει καμία σημασία.
Όλοι καταλαβαίνουν ότι ο κύριος καθηγητής αποφάσισε κατόπιν υποδείξεως του κυρίου Κασσελάκη ώστε ο πρόεδρος να καταλάβει τη θέση του κυρίου Φάμελλου. Το «παραιτούμαι υπέρ» συνιστά παραδοχή της τύποις δημοκρατικής λειτουργίας της ηγετικής ομάδας που περιφρονεί την ελεύθερη βούληση πέντε υποψηφίων με το σκεπτικό ότι το «κόμμα» αποφασίζει για λογαριασμό τους.
Στου Όθωνα τα χρόνια έστειλαν φιρμάνι ότι η πραγματική αριστεία είναι να υποχρεώνεις κάποιους σε εθελουσία έξοδο προκειμένου να μην περιμένει ο Στέφανος Κασσελάκης και μαζί του ο δημοκρατικός σοσιαλισμός στη λίστα αναμονής. Πιο αντιδημοκρατική και αντικοινοβουλευτική στάση μόνο στη στάση του λεωφορείου παρατηρείται όπου κάποιοι «πονηροί» σπρώχνουν για να προπορευθούν.
Εν αναμονή εάν η κυρία Τσαπανίδου θα φέρει με φόρα τον Στέφανο Κασσελάκη, πειστήκαμε ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν αγαθοί ευαπάτητοι ιεροψάλτες του «ηθικού πλεονεκτήματος».
