Ο Ντόναλντ Τραμπ ανέτρεψε τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού, με προσβολές και παρατσούκλια κατά των αντιπάλων του που ενθουσίασαν το κοινό, αξιοποίησε τη δυσαρέσκεια μιας φθαρμένης μεσαίας τάξης, στην οποία πρόσφερε έναν ένοχο για τη φτωχοποίησή της: τον μετανάστη. Εν συνεχεία με το δημαγωγικό μήνυμα «Πρώτα η Αμερική», σε συνδυασμό με το σύνθημα της «Μεγάλης Αμερικής», μεταμορφώθηκε σε «πατερούλη» του έθνους. Εγινε η φιγούρα που η προοδευτική Αμερική «λατρεύει να μισεί», η ίδια που εκ του αποτελέσματος συσπείρωσε φίλους και αντιπάλους μέσα στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.
Οπως ήρθαν, τελικά, τα πράγματα, η επίθεση στο Καπιτώλιο αποδείχθηκε ότι δεν ήταν το τέλος του. Ο Ντόναλντ Τραμπ για την πολιτική ελίτ είναι μια καλτ φιγούρα, αλλά για τους ψηφοφόρους του είναι ένα ισχυρό brand που εμπιστεύονται ότι θα βελτιώσει το βιοτικό τους επίπεδο. Προφανώς το αποτέλεσμα των εκλογών είναι απογοητευτικό για τη Δημοκρατία και ανησυχητικό για την Ευρώπη. Αλλά αυτό δεν απασχολεί τον Αμερικανό ψηφοφόρο που αγνοεί την ύπαρξη των περισσοτέρων ευρωπαϊκών κρατών, πολλώ δε μάλλον τον ίδιο, που βλέπει την Ευρώπη συνεταίρο της επιχείρησής του που δεν βάζει το χέρι στην τσέπη. Το πολιτικό δίδαγμα: Η κάλπη απεχθάνεται τα μακροοικονομικά...
