Το να αποκαλείται ο Ντόναλντ Τραμπ φασίστας δεν είναι επιχείρημα. Αλλωστε ο μέσος Αμερικάνος ψηφοφόρος δεν είναι εξοικειωμένος με την ευρωπαϊκή ιστορία. Σε κάθε περίπτωση, η δημοτικότητά του δεν μπορεί να εξηγηθεί μέσα από την ιστορία του φασισμού, αλλά μέσα από την ιστορία της Άγριας Δύσης.
Το πρότυπο του καουμπόι είναι σε μεγάλο βαθμό συνυφασμένο με την αμερικανική κουλτούρα, γεγονός που πιστοποιεί το δικαίωμα της κατοχής όπλου που μετά πάθους υποστηρίζει ο Τραμπ. Οι ρατσιστικές του αναφορές, αναμεμειγμένες μ’ έναν ασυνάρτητο ιεραποστολικό λόγο, μας παραπέμπουν σ’ έναν φανατικό ιεροκήρυκα. Προφανώς δεν είναι τόσο θρησκευόμενος όσο θέλει να δείχνει, αλλά είναι, κατά γενική ομολογία, μια προσωπικότητα που συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία ενός «κωμικού» performer. Ωστόσο αυτό δεν τον καθιστά ακίνδυνο, εφόσον συνεχίσει να πιστεύει ότι είναι θεόσταλτος προκειμένου να κάνει την Αμερική πάλι μεγάλη.
Σε ό,τι αφορά εμάς τους Ευρωπαίους το διακύβευμα είναι η ασφάλεια και η σταθερότητα. Ο Τραμπ δείχνει αποφασισμένος να αφήσει το ΝΑΤΟ στους Ευρωπαίους και τους Ουκρανούς στα χέρια του Πούτιν. Εχει η Ευρώπη τη βούληση να είναι το τελευταίο προπύργιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας ή κάποιοι «πρόθυμοι» πιονέροι του εθνικισμού θα υπονομεύσουν εκ των έσω την Ευρώπη;
