Με άρθρο του στην ιστοσελίδα tvxs.gr ανακοινώνει την αποχώρησή και ο καθηγητής Δημόσιας Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Χάρης Αθανασιάδης. Μεταξύ άλλων αναφέρει: «Αν ήμουν στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, υποθέτω θα σκεφτόμουν πραγματιστικά. Θα πάλευα ίσως για το συσχετισμό εντός του κόμματος, προκειμένου να σώσω ό,τι σώζεται. Μα είμαι απλώς ένας πολίτης που έως τώρα ένιωθα πως η ιδιότητα (έστω συμβολική) του μέλους της οργανωμένης Ανανεωτικής Αριστεράς δεν απομείωνε, αλλά αντιθέτως ενίσχυε την προσωπική και πολιτική μου αξιοπρέπεια. Κάτι τέτοιο πλέον δεν ισχύει. Διά ταύτα, ύστερα από 41 έτη είναι καιρός να φεύγουμε κι εμείς σιγά σιγά…». Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εισέλθει πλέον στο δρόμο χωρίς επιστροφή. Στελέχη με μακρά ιστορία στην Αριστερά και στα κινήματα βλέπουν ότι το κόμμα πλέον δεν τους χωράει. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην εποχή Κασσελάκη θεωρεί βαρίδια τις αναχρονιστικές ιδεοληψίες της Αριστεράς και πριν προλάβει να απαλλαγεί από αυτές, ένας ένας οι σύντροφοι αποχωρούν.
Οι τρεις ψυχές του κόμματος
Και ξαφνικά, από κει που ο ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν ένα ενιαίο κόμμα, τριχοτομείται: Ενας κοινοβουλευτικός ΣΥΡΙΖΑ με διευθυντή τον Γιώργη Τσίπρα και (μάλλον) πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας τον Σωκράτη Φάμελλο. Ενας κομματικός ΣΥΡΙΖΑ στην Κουμουνδούρου υπό τον Νίκο Παππά και τον ναύαρχο Αποστολάκη σε ρόλο διοικητή στρατιάς. Ενας ανάλαφρος ΣΥΡΙΖΑ στα πρωινάδικα και τα σόσιαλ υπό τον Στέφανο Κασσελάκη και τα μονταρισμένα βίντεο του Νίκου Σούλη. Και όλα αυτά υπό την υψηλή εποπτεία του Παύλου Πολάκη. Η απειρία του νέου προέδρου είναι δεδομένη. Οι αποφάσεις που θα λάβει δεν είναι δικές του. Είναι αποτέλεσμα μιας διελκυστίνδας δυνάμεων μεταξύ πολύ καλά γνωστών συντρόφων. Η θρυλούμενη εξαφάνιση των τάσεων, των συνιστωσών και των λοιπών ομάδων και πλατφορμών, ακόμη και να γίνει στα χαρτιά, δεν πρόκειται να έχει κάποιο εμφανές αποτέλεσμα. Η «πολυφωνία» εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαιο ότι θα ενισχυθεί, αλλά είναι αμφίβολο εάν θα γίνει πλέον ανεκτή.
Από τη Μαντζουρία
Η ταινία «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας (πρωτότυπος τίτλος: The Manchurian Candidate)» είναι ένα πολιτικό θρίλερ παραγωγής 1962 σε σκηνοθεσία Τζον Φράνκενχαϊμερ. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Κόντον. Η ταινία απέκτησε ομότιτλο remake το 2004 με τον Ντένζελ Ουάσιγκτον. Η συνεισφορά της ταινίας στην πολιτική είναι μεγάλη, αφού ο όρος «Manchurian Candidate» καταχωρίσθηκε στο λεξικό του Cambridge ως «το άτομο που βλάπτει τη χώρα του ή το κόμμα του υπό την επιρροή ξένης δύναμης ή ξένων συμφερόντων». Εξ όσων διαλαλεί με κάθε ευκαιρία ο Στέφανος Τζουμάκας, ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η επιτομή του «ανθρώπου από τη Μαντζουρία».
Αδερφός του… Κένεντι
Προς το τέλος της πρόσφατης ταινίας Oppenheimer του Κρίστοφερ Νόλαν, με τον Κίλιαν Μέρφι στον ομώνυμο και πρωταγωνιστικό ρόλο, υπάρχει μια αναφορά στον πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζον Φ. Κένεντι και στη θρυλούμενη εμπλοκή του στην αποκατάσταση της φήμης του «πατέρα της πρώτης ατομικής βόμβας». Η αναφορά αυτή ερμηνεύτηκε σε συνάφεια με την υποψηφιότητα του Ρόμπερτ Φ. Κένεντι για τη διεκδίκηση της προεδρίας των ΗΠΑ ενόψει των εκλογών του 2024. Αλλωστε το όνομα Κένεντι συνεχίζει να πουλάει. Αυτό είναι δεδομένο. Και αυτό μάλλον σκέφτηκε ο αδερφός του Στέφανου Κασσελάκη, όταν δήλωσε ότι ο λόγος του νέου προέδρου τού θύμισε Κένεντι. Γενικώς, από δω και στο εξής ο Στέφανος θα θυμίζει οτιδήποτε πουλάει. Σαν το γνωστό αναψυκτικό «που πάει με όλα».
Ψήφισαν αυτά που κορόιδευαν
Οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα αποτελούν κοινωνιολογικό μοντέλο προς μελέτη. Αυτοί οι απίθανοι τύποι που επί 6 χρόνια κορόιδευαν την κομψότητα Μητσοτάκη, αλλά ψήφισαν την κομψότητα Κασσελάκη, που κορόιδευαν τον αθλητικό Μητσοτάκη και έκαναν πρόεδρο τον αθλητικό Κασσελάκη. Που κορόιδευαν τον Πίνατ, αλλά χαίρονται με τη Φάρλι. Που κορόιδευαν τον γόνο Μητσοτάκη και ψήφισαν μαζικά τον πλούσιο γόνο Κασσελάκη. Που κορόιδευαν την «υπέρκομψη Μαρέβα», αλλά ο Αμερικανός σύντροφος «έχει να προσφέρει πολλά στον τόπο». Επί χρόνια κορόιδευαν τον Μητσοτάκη και τελικώς πήγαν τρέχοντας και ψήφισαν για αρχηγό τους μια φτηνή του απομίμηση Μητσοτάκη με θολό παρελθόν, αποτυχημένη επαγγελματική πορεία και ζωή στα παλάτια της Εκάλης που τους έπεισε με 6-7 επαγγελματικά βιντεάκια στα social media. Φαντάζει απίστευτο, αλλά όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό. Στον ΣΥΡΙΖΑ πήραν επιτέλους τη μεγάλη απόφαση μετά από πολλά χρόνια να κλείσουν το κεφάλαιο της κωμωδίας και να ανοίξουν ένα νέο: αυτό της επιθεώρησης.
Είναι αμφίβολο πώς θα προχωρήσει το όλο εγχείρημα. Εάν ο Κασσελάκης πετύχει και μακροημερεύσει έως το τέλος της τετραετίας ή εάν απλώς θα είναι ένας «μεταβατικός πρόεδρος». Είναι αμφίβολο εάν καταφέρει να τιθασεύει τον κομματικό μηχανισμό, τις μικροκομματικές κλίκες, τις ίντριγκες και τα πάθη ή εάν βυθιστεί στον λούμπεν βούρκο της «υπόγας» που θα του χαϊδεύει τα αυτιά, όσο της είναι χρήσιμος – ό,τι ακριβώς συνέβη και με τον Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή. Είναι επίσης αμφίβολο ποιος θα εγγυηθεί την ενότητα του κόμματος και εάν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει δυνατός από μια ενδεχόμενη διάσπαση. Προς ώρας όλοι τηρούν στάση αναμονής.
Το μόνο πάντως που δεν είναι αμφίβολο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε τελείωσε. Οριστικά και αμετάκλητα. Μένει να αποδειχθεί εάν το νέο μόρφωμα που είναι στα σπάργανα μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία και να φέρει το πολυπόθητο και πολυθρύλητο αποτέλεσμα: να κερδίσει τον Μητσοτάκη.
