Παρά το γεγονός ότι εξελέγη πρόεδρος του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος της χώρας με τις ίδιες ψήφους που εκλέγεται δήμαρχος μεσαίας επαρχιακής πόλης, ο Στέφανος Κασσελάκης θα μείνει μαζί μας για πολύ καιρό. Μπορεί να έχει ρηχή πολιτική σκέψη και άγνοια βασικής πολιτικής γνώσης, αλλά μήπως ο Τραμπ, για παράδειγμα, ήξερε περισσότερα όταν εισήλθε στην κούρσα της προεδρίας των ΗΠΑ;
Ο Κασσελάκης λοιπόν δηλώνει ότι εκπροσωπεί όλες τις ομάδες πολιτών που νιώθουν αδικημένες: οι ΛΟΑΤΚΙ, τα άτομα με αναπηρία, οι φιλόζωοι, βάλτε και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Πανέξυπνα όλο αυτό ενδύεται με το απαραίτητο απολιτίκ, χωρίς αριστερή μπουρδολογία, χωρίς σοβαρές προτάσεις, αλλά είναι γνωστό ότι για τους περισσότερους πλέον τα συνθήματα είναι πιο σημαντικά από τις προτάσεις. Βάλτε δίπλα σε όλους αυτούς μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που δεν ενδιαφέρεται να ακούει πολιτικές συζητήσεις, δεν διαβάζει εφημερίδες, δεν παρακολουθεί τους πολιτικούς ινστρούχτορες που κυκλοφορούν με υψωμένο το δάχτυλο και κηρύττουν τη μόνη αλήθεια (τους). Ολοι αυτοί συνιστούν ένα μεγάλο τμήμα ψηφοφόρων που εισέρχονται στην πολιτική χωρίς όμως παραδοσιακούς πολιτικούς όρους. Χωρίς το δεδομένο έως τώρα πολιτικό manual. Είναι αφελές να νομίζουμε ότι ο Κασσελάκης θα γοητεύσει ψηφοφόρους μόνο του ΣΥΡΙΖΑ του 17% ή του πάλαι ποτέ 35%. Οχι. Θα γοητεύσει και ψηφοφόρους του Ανδρουλάκη, αλλά και ψηφοφόρους που έβλεπαν με καλό μάτι τις κινήσεις Μητσοτάκη για τις ευάλωτες ομάδες.
Πιθανολογώ, δε, ότι η διάσπαση της αριστερής πτέρυγας είναι δεδομένη. Δεν έχει, άλλωστε, καμία θέση στη νέα εποχή. Η νέα εποχή δεν είναι «Αριστερά - Δεξιά». Κι αν με τη διάσπαση ο νέος ΣΥΡΙΖΑ χάσει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Κανένα πρόβλημα. Ολα είναι μέσα στο παιχνίδι. Η μεγάλη εικόνα είναι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, όχι η αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλωστε, για να γεννηθεί το νέο, πρέπει να πεθάνει το παλιό και κάθε γέννα πονάει.
