Ήταν μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα στην Αθήνα, μα η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Η πόλη, διχασμένη και ταραγμένη, είχε βγει στους δρόμους, κρατώντας μέσα της την πίκρα και την οργή μιας εποχής γεμάτης ανατροπές.
Στην Πλατεία Κλαυθμώνος, ο υποψήφιος δήμαρχος της Δεξιάς, Γεώργιος Πλυτάς, είχε ολοκληρώσει την ομιλία του, και γύρω του είχαν συγκεντρωθεί εκατοντάδες νεαροί με μάτια γεμάτα πάθος και φωνές που φώναζαν συνθήματα κατά του πρωθυπουργού Γεώργιου Παπανδρέου. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά, γεμάτη φόβο και οργή.
«Προδότη Παπανδρέου», αντηχούσε μέσα στην νύχτα. «Καραμανλής» — ένα όνομα που τότε σήμαινε ελπίδα για πολλούς, αφού ο πρώην πρωθυπουργός βρισκόταν αυτοεξόριστος στο Παρίσι.
Η πορεία ξεκίνησε με αποφασιστικότητα, οι φωνές έγιναν πιο δυνατές, και περνώντας από την οδό Βουκουρεστίου, ένα αυτοκίνητο αναποδογύρισε, σύμβολο της αναταραχής που δεν έλεγε να κοπάσει.
Μέσα σε λίγα λεπτά, οι διαδηλωτές έσπασαν τα κάγκελα της Βουλής και μπήκαν στον περίβολο.
Οι συλλήψεις ήταν πολλές, με την αστυνομία να συλλαμβάνει 32 νεαρούς, ενώ οι υπόλοιποι κατάφεραν να βγουν από το ιστορικό κτίριο και να διαφύγουν. Μάλιστα, οι συλληφθέντες παραπέμφθηκαν στο αυτόφωρο, με βάση τον νόμο… 4000 «περί τεντιμποϊσμού».
Μια μαρτυρία που έχει μείνει ζωντανή είναι αυτή του Δημήτρη Στεργίου, ενός φοιτητή που συμμετείχε στη διαδήλωση και θυμόταν χρόνια μετά: «Η νύχτα εκείνη δεν ήταν απλώς μια διαμαρτυρία. Ήταν σαν να ξυπνούσε ολόκληρη η Ελλάδα. Βλέπαμε τους ανθρώπους να παλεύουν όχι μόνο για το σήμερα, αλλά για το αύριο που δεν ερχόταν.»
Το περιστατικό αυτό δεν ήταν μόνο μια πράξη βίας, αλλά μια στιγμή που αποκάλυψε τη ρωγμή στη δημοκρατία της εποχής -ένα προμήνυμα των αναταραχών που θα ακολουθούσαν και της δικτατορίας που θα σάρωνε τη χώρα τρία χρόνια αργότερα.
