Μπορεί ο Νίκος Ανδρουλάκης να εμφανίζεται σχεδόν ως ο νικητής των δύο εκλογικών αναμετρήσεων που προηγήθηκαν –παρά τη μικρή αύξηση των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ– εν τούτοις η κατάσταση στη Χαριλάου Τρικούπη δεν είναι η ιδανικότερη. Τουλάχιστον όχι τέτοια που να δικαιολογεί αλαζονικές συμπεριφορές όπως αυτές με τις οποίες αντιμετωπίστηκε η ηχηρή αποχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου.
Είναι αλήθεια πως στο ΠΑΣΟΚ τα προβλήματα δεν είναι μικρά. Πριν από τις εκλογές και κυρίως κατά την ενδιάμεση προεκλογική περίοδο μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου καταγράφηκε μια… αναχωρητικότητα στελεχών του κόμματος. Μπορεί να μην ήταν μεταξύ αυτών κάποια πρωτοκλασάτα, εν τούτοις παρατηρήθηκε μια τάση που αντικατοπτρίστηκε την Κυριακή της 25ης Ιουνίου, όταν –εκτός της μείωσης του αριθμού των ψηφοφόρων που προτίμησαν το κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη– διαπιστώθηκε αδυναμία προσέλκυσης αυτών που έφυγαν, σωρηδόν σχεδόν, από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα.
Η πόρτα που άνοιξε όμως ο Ανδρέας Λοβέρδος ουδείς δύναται να πιστοποιήσει ότι έκλεισε πίσω του. Και αυτό διότι υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ γκίνια. Αλλά και μια στάση αναμονής για το πού θα πάει το καράβι ο Νίκος Ανδρουλάκης. Είναι βέβαιο άλλωστε πως πολλοί ψηφοφόροι αλλά και στελέχη του κόμματος δεν βλέπουν με καλό μάτι μια στροφή προς τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που είδαν να κυριαρχεί την περίοδο την προεκλογική, όταν ο Νίκος Ανδρουλάκη εμφανίσθηκε να ακολουθεί τα βήματα του Αλέξη Τσίπρα ως προς τις επιθέσεις κατά της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ο αλαζονικός τρόπος που αντιμετωπίσθηκε η αποχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου προκάλεσε αλγεινές εντυπώσεις. Δεν πρόκειται άλλωστε για ένα απλό μέλος. Έχει γράψει τη δική του ιστορία στον χώρο και ήταν και ένας εκ των διεκδικητών της αρχηγίας του κόμματος. Ουδείς γνωρίζει τι θα πράξει και ποιο θα είναι το πολιτικό του μέλλον. Σίγουρα όμως θα έπρεπε να απασχολήσει την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και όχι να συμπεριφέρεται με ένα είδος… ανακούφισης.
Το γεγονός πως θα λείπει ένα στέλεχος που εξέφραζε απόψεις με τις οποίες συμφωνεί μεγάλη μερίδα του κόμματος και δεν θα «ενοχλεί άλλο» τον αρχηγό θυμίζει περισσότερο λογικές ΣΥΡΙΖΑ και αντιδράσεις πραιτωριανών του Αλέξη Τσίπρα, αν και δεν υπάρχει σύγκριση αφού στην Κουμουνδούρου αν υπήρξε επί παντοκρατορίας του πρώην, πλέον προέδρου, ανάλογη κίνηση λειτουργούσε αυτομάτως και ο κομματικός στρατός του Διαδικτύου.
Σε κάθε περίπτωση, αυτή η εξέλιξη θα έπρεπε να λειτουργήσει ως σήμα κινδύνου και όχι ως κάποια εσωκομματική… επιτυχία.
