Από την μακροσκελέστατη ανακοίνωση της Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γεωργίας Αδειλίνη, επί του πορίσματος του Αντεισαγγελέα του ΑΠ, Αχιλλέα Ζήση, κρατάμε την τελευταία παράγραφο: «Τέλος επισημαίνεται ότι σε καμία άλλη χώρα δεν διεξήχθη τόσο ενδελεχής (Δικαστική) έρευνα- με τη συμμετοχή μάλιστα και τριών ανεξάρτητων αρχών- για παρόμοια υπόθεση, στις περισσότερες δε περιπτώσεις οι ανάλογες έρευνες κατέληξαν σε επιβολή απλών κυρώσεων και δη προστίμων σε βάρος των ανωτέρω εμπλεκομένων εταιρειών».
Το πόρισμα του ΑΠ αποφαίνεται ότι ουδέποτε υπήρξε σχέση του Predator με κρατικές υπηρεσίες και ότι οι παρακολουθήσεις που διενεργούσε η ΕΥΠ ήταν νόμιμες. Συνεπώς επί της ουσίας επί δύο χρόνια γίναμε μάρτυρες μιας άνευ προηγουμένου επιχείρησης κατασκευής ενόχων με στόχο να πληγεί απευθείας το κύρος και η αξιοπιστία του Πρωθυπουργού. Περιττό να αναφερθούμε σε πλήθος δημοσιευμάτων που έφεραν το Μαξίμου «οργανωτή» των παρακολουθήσεων και τον «ανιψιό» του Πρωθυπουργού «εγκέφαλο της συμμορίας».
Ποιοι είχαν συστήσει «συμμορία» και ποιος ήταν ο «εγκέφαλος» θα το βρει η Δικαιοσύνη ελπίζουμε σύντομα. Όπως ελπίζουμε ότι θα μάθουμε και πως έφθασαν οι λίστες με τα ονόματα των παρακολουθουμένων στο Τύπο και πως όλως περιέργως συνδέθηκε το predator με τις νόμιμες επισυνδέσεις. Αλλά, όλα στην ώρα τους. Αυτή την ώρα προέχει να σταθούμε στη στοχοποίηση του ανθρώπου που κατά γενική ομολογία η παρουσία του για πολλούς λόγους ήταν «ενοχλητική».
Διότι πέραν πάσης αμφιβολίας ο Γρηγόρης Δημητριάδης έπρεπε να «βγει απ’ τη μέση» και μάλιστα κατά τέτοιο τρόπο ώστε το πλήγμα στη κυβέρνηση να καταστεί καθοριστικό για την πορεία της. Και σε ένα βαθμό ο στόχος επετεύχθη, αφού η παρουσία στο Μαξίμου του «ψηλού» λειτουργούσε καθοριστικά στη διαχείριση και των «μικρών» και των «μεγάλων» θεμάτων της καθημερινότητας. Άλλωστε είναι γνωστή η συμβολή του- πάντα σε συνεργασία με τους αρμόδιους υπουργούς- στη κρίση του Έβρου, στο μεταναστευτικό, στις πυρκαγιές και στην πανδημία του covid.
Και έχει σημασία ότι με την παραίτησή του ανέλαβε την πολιτική ευθύνη προκειμένου να προστατεύσει την πατρίδα, τους θεσμούς, την κυβέρνηση και την παράταξη, αλλά πρωτίστως γιατί παίρνοντας την πολιτική ευθύνη ήθελε να κοιτάξει στα μάτια τους πολίτες ανταποκρινόμενος στις δημοκρατικές τους ευαισθησίες. Γι’ αυτό και παρά τις ανηλεείς επιθέσεις που δέχθηκε σιώπησε για να προστατεύσει όλα τα παραπάνω, αλλά κυρίως για να αφήσει τη Δικαιοσύνη ανεπηρέαστη να αποφασίσει.
Πέραν, όμως, όλων των παραπάνω, ο Γρηγόρης Δημητριάδης με σαφή και ξεκάθαρη κεντροδεξιά τοποθέτηση, φρόντισε στο διάστημα της απουσίας του από τη κεντρική πολιτική σκηνή να κινείται ενωτικά και παραταξιακά έχοντας επίγνωση των συνθηκών και της θέσης του μετά την αποχώρησή του. Κάτι άλλο θα ήταν έξω από το χαρακτήρα του και το προσωπικό του αφήγημα για την παράταξη και τη κυβέρνηση.
Επί του πολιτικού, τώρα, δεν περιμέναμε να ακούσουμε κάτι διαφορετικό από το ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ από αυτό που έδειξαν σπεύδοντας να καταδικάσουν πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες πριν μιλήσει η Δικαιοσύνη. Και δεν μιλάμε για «συγνώμη», που έτσι κι αλλιώς δεν θα είχε καμία σημασία, αλλά για το αυτονόητο: Να σιωπήσουν!
