Ο Στέφανος Κασσελάκης είπε κάτι σωστό. Η διάσπαση δεν ξεκίνησε τώρα. Και είναι σωστό διότι για να υπάρξει διάσπαση πρέπει να υπάρχει ενότητα. Αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ το θέμα δεν ήταν ποτέ η ενότητα ή η κοινή πορεία με βάση μια ιδεολογία συγκεκριμένη και ένα προγραμματικό σχέδιο άμεσα συνδεδεμένο με την πορεία της χώρας. Το θέμα ήταν η εξουσία για αυτό και τα περί… κυβερνώσας Αριστεράς.
Ο Αλέξης Τσίπρας με την τοξικότητα, την εμφυλιοπολεμικού τύπου ρητορική και τον λαϊκισμό έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και κατάφερε μέσα στα 4,5 χρόνια διακυβέρνησης να αποκαθηλώσει την Αριστερά ρίχνοντας στον κάλαθο των αχρήστων τα περί αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος και όλων αυτών που επί χρόνια επιχείρησαν να θέσουν ως βάση ιδεολογικοπολιτικής συζήτησης στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Με τις… κωλοτούμπες, το δημοψήφισμα –εξίσου έωλο και αστείο με αυτό που θέλει ο Στέφανος Κασσελάκης–, τα Όχι που έγιναν το μεγαλύτερο Ναι, το τρίτο μνημόνιο που ποτέ δεν υιοθετήθηκε αλλά εφαρμόστηκε όχι απλά στο ακέραιο αλλά και πέραν αυτού, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε το σαφέστερο δείγμα για το τι ακριβώς είναι η Αριστερά που πρεσβεύουν αυτός και οι σύντροφοί του. Αυτοί που σήμερα είναι έξαλλοι με τον νέο πρόεδρο του κόμματος.
Το 2019 οι ψηφοφόροι έδωσαν μια τελευταία ευκαιρία έχοντας ίσως και μια αμφιβολία (που έντεχνα καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα) για την πρωθυπουργία του Κυριάκου Μητσοτάκη και την κυβέρνηση της ΝΔ. Το 2023 του έστειλαν μήνυμα αποχαιρετισμού βλέποντας αφενός την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη να επιχειρούν να υλοποιήσουν εν μέσω διαδοχικών κρίσεων ένα πρόγραμμα ανάπτυξης και ανάταξης της χώρας, αφετέρου να αντιμετωπίζονται με επιτυχία κρίσεις παγκοσμίου επιπέδου.
Το 17,8% του Αλέξη Τσίπρα το περασμένο καλοκαίρι θα ήταν μικρότερο αν υπήρχε εναλλακτική στον έτερο πόλο που σχηματίζεται σε μια δημοκρατία. Χάνεται όμως με ταχύτητα διότι οι πολίτες δεν μπορούν να στηρίζουν κάτι που ουσιαστικά δεν υφίσταται. Ο λόγος για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα και η επιβεβαίωση πως η εξουσία από τον συγκεκριμένο σχηματισμό δεν είναι εφικτό να αναληφθεί εκ νέου έβγαλαν τους σκελετούς από την ντουλάπα και σήκωσαν το χαλί κάτω από το οποίο κρυβόταν η σκόνη και ό,τι δεν έπρεπε να φαίνεται προς τα έξω.
Με απλά λόγια, φάνηκε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα. Δεν είναι ένας κομματισμός οργανισμός με ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αναφοράς έναντι των πολιτών στους οποίους απευθύνεται. Η δήλωση του Ευκλείδη Τσακαλώτου, μετά την αποχώρηση από την Κεντρική Επιτροπή, ενδεικτική: «Εγώ και η ομάδα μου αποχωρούμε…». Η ομάδα Τσακαλώτου, η ομάδα Αχτσιόγλου, η ομάδα Τεμπονέρα, η ομάδα Παππά, η ομάδα Κασσελοπολάκη και αρκετές ακόμη συνθέτουν το μωσαϊκό της Κουμουνδούρου.
Ομάδες, τάσεις σύμφωνα με τους συριζαίους για να ακούγεται καλύτερα, απαρτίζουν από τη σύστασή του το 2009 τον ΣΥΡΙΖΑ. Και η άνευ στρατηγικής διεύρυνση αύξησε και τις ομάδες βάζοντας μέσα τους πασοκογενείς και πολλούς άλλους. Και μην ξεχνάμε τους δικαιωματιστές (κατ' επάγγελμα και αναλόγως τις συνθήκες πάντα) και πολλούς άλλους.
Ομάδες που πολλές φορές δεν είχαν τίποτα κοινό. Ούτε καν ιδεολογικά. Κάποιοι ζητούσαν ανοικτά σύνορα, άλλοι τάσσονταν υπέρ του φράχτη και πολλά άλλα που είναι ωραίο να τίθενται σε πολύωρες συζητήσεις στα αμφιθέατρα, τα τσιπουράδικα και όπου αλλού, δεν συνδέονται όμως με την πραγματική λειτουργία ενός κράτους. Όλο αυτό το συνονθύλευμα στοιβάχτηκε πίσω από τον Αλέξη Τσίπρα και ξεβράστηκε από την πραγματικότητα.
Αποδείχθηκε πως δεν υπάρχει κυβερνώσα Αριστερά καθώς και ότι αυτή που κυβέρνησε τη χώρα (μαζί με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου) εφάρμοσε τακτικές που διαλύουν την κοινωνική συνοχή, στοχοποιούν πρόσωπα και ολόκληρες τάξεις και όπως στα κομμουνιστικά καθεστώτα διάγουν βίον… ανθόσπαρτον την ώρα που η κοινωνία στενάζει.
Το τέλος της αυταπάτης το βάζει όμως ο Στέφανος Κασσελάκης. Βγήκε πρόεδρος σε ένα κόμμα που αποδομήθηκε μέσα από τον λαϊκισμό που το ανέδειξε. Χωρίς ο ίδιος να έχει πολιτικοϊδεολογικό υπόβαθρο, χωρίς καν να γνωρίζει τι είναι αυτό που ζήτησε να εκπροσωπήσει. Με βάση την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ βέβαια ίσως να είναι τελικά αριστερός όπως δηλώνει. Όμως, έχοντας όπως φαίνεται την εντύπωση πως έχει ήδη αναλάβει πρωθυπουργός, κινείται με μια λογική σύγκρουσης σε μια αρένα όπου οι αντίπαλοί του έχουν μεγαλύτερη πείρα.
Κυρίως όμως έχει την εντύπωση πως ανέλαβε την ηγεσία ενός κόμματος που όμως δεν υπάρχει αφού δεν υπήρξε ποτέ. Με τη στάση του και τη συμπεριφορά του συντελεί στην οριστική αποκαθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ και την επιστροφή του σε αυτό που πάντα ήταν: μια συλλογικότητα κινηματικής λογικής που μέσα από τις κραυγές και τον ντόρο έκανε αισθητή την παρουσία της.
