Η Ζωή Κωνσταντοπούλου επέλεξε να «ζωντανέψει» το πρόγραμμά της με ψηφιακά avatars, προσπαθώντας να εντυπωσιάσει με τεχνητή νοημοσύνη. Η προσπάθεια αυτή όμως δεν καλύπτει την απόλυτη έλλειψη ουσίας και συγκροτημένης πολιτικής πρότασης. Οι ψηφιακές μεταμορφώσεις σε πυροσβέστη, δικαστή ή μητέρα σε παιδική χαρά μοιάζουν περισσότερο με θέαμα τσίρκου παρά με σοβαρή παρουσίαση προγράμματος. Η εικόνα δεν αντικαθιστά την πολιτική ικανότητα ούτε την τεκμηριωμένη στρατηγική.
Το ίδιο το πρόγραμμα της Πλεύσης Ελευθερίας αποδεικνύει την αδυναμία συγκέντρωσης σε ρεαλιστικές προτεραιότητες. Από την οικονομία και το χρέος, μέχρι την παιδεία και την αυτοδιοίκηση, τα κεφάλαια ακολουθούν μια ακατάσχετη συλλογή γενικόλογων προθέσεων χωρίς προτεραιότητες ή μετρήσιμους στόχους. Ο ισχυρισμός ότι το πρόγραμμα «θα ζυμώνεται με τον κόσμο» υπονομεύει την ίδια την έννοια της πολιτικής ευθύνης και της εφαρμοσμένης διοίκησης.
Η επαναλαμβανόμενη αναφορά σε «δικαιοσύνη, ισότητα, συμμετοχή, διαφάνεια» λειτουργεί σαν κενό σύνθημα. Καμία συγκεκριμένη πρόταση για την αντιμετώπιση των πραγματικών προκλήσεων της χώρας δεν υπάρχει, ενώ η προσπάθεια να παρουσιαστεί το κόμμα ως πρωτοποριακό, συμμετοχικό και διεθνώς υποστηριζόμενο δεν αντιστοιχεί σε καμία απολύτως απτή δράση ή αποτέλεσμα. Η επίκληση των ψηφιακών avatars υποκαθιστά την ουσία της πολιτικής με τεχνολογικό εντυπωσιασμό.
Η συνολική εικόνα είναι αποκαλυπτική: η Κωνσταντοπούλου καταφεύγει σε οπτικά τρικ και γενικόλογα συνθήματα για να καλύψει το κενό προγραμματικής ουσίας. Αντί να παρουσιάσει σοβαρές λύσεις σε χρέος, οικονομία ή παιδεία, επιλέγει θεαματική ψηφιοποίηση του εαυτού της. Το αποτέλεσμα είναι ένα πρόγραμμα που φαίνεται μεγάλο μόνο σε λέξεις και εφέ, αλλά στην πραγματικότητα εκθέτει το ίδιο το κόμμα και την ηγεσία του.
