Παρακολούθησα την εκδήλωση για το πρόγραμμα της Πλεύσης Ελευθερίας και είχα την εντύπωση ότι έβλεπα ένα θέατρο του παραλόγου, όχι του Μπέκετ ή του Ιονέσκο, αλλά της Ζωής. Στη σκηνή, η ίδια εναλλασσόταν σε ρόλους: γιατρός, πυροσβέστης, ψαράς, αρχαία Ελληνίδα, αξιωματικός του ναυτικού, αθλήτρια, στρατιωτικός του ’40. Και στο τέλος, ομιλήτρια στον ΟΗΕ. Η πλοκή δεν είχε λογική, αλλά είχε ενέργεια· χαρακτηριστικό κάθε καλού παραλόγου.
Κάπου ανάμεσα στις μεταμορφώσεις, κατάλαβα ότι δεν έβλεπα μια πολιτικό. Έβλεπα μια Μονοπρόσωπη ΙΚΕ που παράγει και διανέμει τον εαυτό της σε δόσεις. Ένα κόμμα που δεν χρειάζεται μέλη, επιτροπές ή διαφορετικές απόψεις. Όλα γίνονται στο ίδιο μυαλό, στην ίδια φωνή. Παίκτης, προπονητής, πρόεδρος και αν χρειαστεί….. οδηγός του λεωφορείου.
Η παρουσίαση, αντί να δείχνει πρόγραμμα, έδειχνε ρόλους. Η Κωνσταντοπούλου μιλούσε για τον «άνθρωπο μπροστά», μα ο άνθρωπος άλλαζε συνέχεια ταυτότητα. Ίσως γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν άλλοι γύρω. Μια πολιτική μοναξιά με πολλές στολές.
Θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίσουμε και τη Ζωή-λογίστρια. Αυτή που θα εξηγούσε πώς λειτουργεί η Μονοπρόσωπη ΙΚΕ της Πλεύσης. Ποιος κρατά τα βιβλία, ποιος εγκρίνει τις αποφάσεις, ποιος ελέγχει τον ελεγκτή; Ή μήπως όλα λύνονται εσωτερικά, με μια απλή αλλαγή ρόλου;
Η εκδήλωση, χωρίς να το καταλάβει, έφτασε εκεί που ήθελε το Θέατρο του Παραλόγου: στην κατάρρευση της αιτιότητας, στην ασάφεια, στη μοναδική φωνή που μιλά με τον εαυτό της. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για τέχνη. Πρόκειται για πολιτική.
Η Ζωή Κωνσταντοπουλου μοιάζει τελικά με μονόλογο που περιμένει κοινό. Ένα θέατρο του παραλόγου, με συγγραφέα, σκηνοθέτιδα και πρωταγωνίστρια - πάντα την ίδια.
