Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου εμφανίστηκε ξανά με το γνώριμο μείγμα υπερβολής και δραματοποίησης, αυτή τη φορά «ντροπιασμένη» από την εικόνα της αίθουσας στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Η ίδια που έχει οικοδομήσει ολόκληρη πολιτική καριέρα πάνω στις εντάσεις και στις ακραίες καταγγελίες, επιχειρεί να οικειοποιηθεί την ιστορική μνήμη προσφέροντας ένα ακόμη μονόπρακτο ηθικής ανωτερότητας. Η χώρα χρειάζεται σοβαρότητα και προτάσεις, όχι αυτοανακηρυγμένους τιμητές.
Με τον ίδιο γνώριμο τόνο, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας μίλησε για «ζωντάνια της Δημοκρατίας» την ώρα που η δική της πολιτική παρουσία χαρακτηρίζεται από μόνιμη όξυνση και καχυποψία προς τους πάντες. Η απόπειρα να εμφανιστεί ως η μοναδική θεματοφύλακας της ιστορικής μνήμης του Πολυτεχνείου δεν πείθει κανέναν. Η Δημοκρατία δεν χρειάζεται μεσσίες ούτε διαρκείς καταγγελίες. Χρειάζεται υπευθυνότητα - και αυτή η κυβέρνηση την έχει αποδείξει έμπρακτα.
Όταν η κυρία Κωνσταντοπούλου υποστηρίζει ότι «καμία κυβέρνηση της μεταπολίτευσης» δεν τίμησε τον αντιδικτατορικό αγώνα, αγνοεί επιδεικτικά δεκαετίες δημοκρατικής πορείας, θεσμικών εγγυήσεων και διαρκών αναφορών στο Πολυτεχνείο ως πυλώνα της συλλογικής μνήμης. Η ιστορία της Μεταπολίτευσης δεν ξαναγράφεται επειδή το βολεύει σε μια ομιλία. Η Ελλάδα έχει τιμήσει το Πολυτεχνείο με πράξεις, με σταθερή Δημοκρατία, με θεσμούς που λειτουργούν.
Το αποκορύφωμα ήταν η «κατάθεση ψηφίσματος» για να γίνει η επέτειος εθνική γιορτή, συγχέοντας την με την επέτειο του «όχι» και την επανάσταση του 1821. Οι συμβολικές κινήσεις έχουν νόημα μόνο όταν συνοδεύονται από πολιτική σοβαρότητα. Η κυβέρνηση δεν χρειάζεται κραυγές για να τιμήσει την ιστορία· τη σέβεται καθημερινά, με έργο, με σταθερότητα και με προσήλωση στη δημοκρατική ομαλότητα που κάποιοι επιμένουν να δυναμιτίζουν για λίγα λεπτά δημοσιότητας.
