Αν κυβερνήσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, δεν θα ορίσει υπουργούς, αλλά θα κάνει μόνη της Υπουργικό Συμβούλιο, αλλάζοντας τις καρέκλες ανάλογα με το υπουργείο για το οποίο και θα αναφέρεται και πάλι φυσικά στον εαυτό της.
Η μέρα της θα είναι ως εξής: το πρωί θα ξεκινάει ως υπουργός Άμυνας, με στρατιωτική στολή και βλέμμα «παρτιζάνας της λογικής». Το μεσημέρι θα μεταμφιέζεται σε υπουργό Υγείας, με λευκή μπλούζα και στηθοσκόπιο, έτοιμη να διαγνώσει τη χώρα με βαριά θεσμική αναιμία, ενώ το βράδυ, ως υπουργός Πολιτισμού, ανεβαίνοντας στη σκηνή με μπερέ και παρτιτούρα, να απαγγέλλει από στήθους άρθρα του Συντάγματος σαν να ήταν Σαίξπηρ.
Η παρουσίαση του προγράμματος της «Πλεύσης Ελευθερίας» στο Γκάζι με την υπέρμετρη χρήση ΑΙ, ήταν κατά κοινή ομολογία, μια θεατρική παράσταση ενός προσώπου με πολλούς ρόλους. Κυριολεκτικά. Αν υπήρχε σκηνή με καθρέφτες, θα τους κοίταζε όλους και θα τους χειροκροτούσε - η ίδια.
Οι άξονες του προγράμματος δικαιοσύνη, ανεξαρτησία, αντίσταση, ψυχή, αποδόθηκαν με τέτοιο πάθος στο βίντεο γουόλ, που οι ψυχολόγοι της επικράτειας θα έστηναν συνέδριο με τίτλο «Η πολλαπλή προσωπικότητα ως πολιτική ταυτότητα». Οι ψυχίατροι, πιο πρακτικοί, θα πρότειναν «μια μικρή δόση συλλογικότητας, πρωί-βράδυ, μετά τα δελτία ειδήσεων».
Και κάπως έτσι, το προσωποπαγές κόμμα μετατράπηκε στην καλλιτεχνική παράσταση με τίτλο «Η Ζωή και οι εκδοχές της». Μια παράσταση χωρίς δεύτερο ρόλο, χωρίς δεύτερο ηθοποιό, αλλά με πολλά κοστούμια.
Όπως ακριβώς είναι στην πραγματικότητα και το κόμμα.
