Πολλά έχουν ακουστεί και πολύ περισσότερα ίσως έχουν γραφτεί σχετικά με τα σενάρια ότι ο Στέφανος Κασσελάκης αποτελούσε (και αποτελεί) «λαγό» του Αλέξη Τσίπρα. Ανεξαρτήτως λοιπόν του αν ευσταθούν ή ανεξαρτήτως του αν στην πορεία ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αυτονομήθηκε από τον προκάτοχό του –διότι ακόμη και αυτό συζητούν οι παροικούντες την Κουμουνδούρου– ένα είναι βέβαιο: οι ευθύνες του Αλέξη Τσίπρα για τη σημερινή εικόνα αποσύνθεσης που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και οι οποίες ευθύνες σίγουρα δεν παραγράφονται...
Γράφει η Έρση Παπαδάκη
Αλλωστε, οι ρίζες του κακού φτάνουν στην περίοδο πριν από τις εθνικές εκλογές και τη διπλή συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ο (τότε) αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέμεινε σε μία αντιπολιτευτική τακτική που ήταν ίδια με αυτήν της περιόδου 2012-2015, επενδύοντας στον διχασμό και στην τοξικότητα. Επέλεξε να πορευτεί με συνοδοιπόρους του ανθρώπους που ακόμη και σύντροφοί τους στην Κουμουνδούρου τούς είχαν αποδοκιμάσει ακριβώς γι’ αυτά τα χαρακτηριστικά στον πολιτικό λόγο τους και για κάποιους από αυτούς και στο προφίλ τους. Και μολονότι το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν ξεκάθαρο ότι αντανακλούσε την αποστροφή των ψηφοφόρων ακριβώς γι’ αυτές τις μεθόδους και αυτά τα χαρακτηριστικά, ω του θαύματος: ο Στέφανος Κασσελάκης τώρα βαδίζει στα ίδια χνάρια.
Μεγάλες ευθύνες
Επειτα ο Αλέξης Τσίπρας δυσκολεύτηκε να κατανοήσει τις ευθύνες του για το εκλογικό αποτέλεσμα και την αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεχομένως δε για κάποιους από τους συντρόφους του δεν το έχει κατανοήσει ακόμη αφού ο ίδιος παραδέχθηκε στη δημόσια δήλωσή του μετά τις εκλογές του Ιουνίου ότι αναγκάστηκε κατ’ ουσίαν ν’ αποχωρήσει, δεχόμενος πιέσεις από στελέχη του κόμματός του. Με άλλα λόγια, ο ίδιος δεν έβρισκε και πιθανόν δεν βρίσκει ακόμη κάτι για το οποίο να φταίει και να έχει οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο σημερινό αδιέξοδο και τη διάσπαση, φορτώνοντας δηλαδή τις ευθύνες αυτές σε άλλους αντί στον ίδιο του τον εαυτό και τον στενό περίγυρό του.
Πολύ περισσότερο, από την πρώτη στιγμή επέλεξε να σιωπήσει και να μην πάρει θέση για τις εσωκομματικές εξελίξεις. Το έκανε ωστόσο με έναν άγαρμπο τρόπο, ο οποίος αν μη τι άλλο δεν ταιριάζει σε έναν άνθρωπο που το όνομά του συνδέθηκε με τις καλύτερες μέρες του ΣΥΡΙΖΑ και την άνοδο της «κυβερνώσας Αριστεράς», όπως συνήθιζε να αποκαλεί και ο ίδιος την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ με την ετερόκλητη χείρα βοηθείας των ΑΝΕΛ και του Πάνου Καμμένου.
Επέδειξε δηλαδή πλήρη αδιαφορία και περιφρόνηση για τις εσωκομματικές διεργασίες και τις συνεδριάσεις των οργάνων, απουσιάζοντας επιδεικτικά σε κάποιες εξ αυτών, ενώ φρόντισε ναι μεν –και σωστά– να μη συνδεθεί το όνομά του με κάποιον εκ των υποψηφίων αρχηγών στη μάχη διαδοχής του, αλλά εν συνεχεία απέφυγε επιδεικτικά να διαψεύσει τα σενάρια που κυκλοφόρησαν και συνεχίζουν να κυκλοφορούν περί στήριξης προς τον Στέφανο Κασσελάκη προκειμένου να πάρει τη ρεβάνς από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με τα οποία μπορεί στο παρελθόν να είχε συγκρουστεί ή να είχε ιδεολογικές και άλλες διαφορές...
Ολοι γνωρίζουν...
Ακόμη λοιπόν και την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην εξουσία, στελέχη του συνήθιζαν να λένε ότι το κόμμα αποτελεί δημιούργημα του Αλέξη Τσίπρα και θα πάψει να υπάρχει μετά από αυτόν. Υπό προϋποθέσεις, αυτό θα μπορούσε να είναι πραγματικότητα και σίγουρα όχι κάτι απόλυτα κατακριτέο. Εάν συνεπώς δεχθούμε ότι είναι έτσι, αποτελεί κφραση αλαζονείας του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα –το λιγότερο– το φαινόμενο να παρατηρεί αμέτοχος τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και την πορεία του προς την οριστική, ίσως, εξαφάνιση.
Δύσκολα πλέον θα μπορούσε κάποιος να πιστέψει ότι οι σύντροφοί του θα τον επικαλεστούν ή θα τον παρακαλέσουν να επιστρέψει ως μεσσίας για να σώσει το κόμμα και να «αναστήσει» τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι περισσότεροι εξ αυτών γνωρίζουν και τι έκανε και τι δεν έκανε όλο αυτό το διάστημα. Κυρίως όμως γνωρίζουν καλά και του έχουν αποδώσει με τον τρόπο τους τις προσωπικές ευθύνες που έχει γι’ αυτήν την κατάληξη, όπως έπραξαν και οι ψηφοφόροι στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών και με αποκορύφωμα τις διπλές εθνικές εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου.
