Βλέποντας την «ανοιχτή συζήτηση» του Κασσελάκη στους τάφους των Βενιζέλων, σκέφτομαι ότι αν ζούσε ο Βενιζέλος πιθανότατα να μην υπήρχε το κόμμα του οποίου διεκδικεί να γίνει αρχηγός. Αναρωτιέμαι, δεν μπόρεσε να πληροφορήσει κανείς τον Στέφανο για το ιδιώνυμο αδίκημα που θέσπισε ο Βενιζέλος, όπως αυτό αναφέρεται στον N. 4229/1929 (Α’ 245/25.7.1929), η ratio του οποίου ήταν η ποινικοποίηση των ανατρεπτικών ιδεών, ιδιαίτερα η δίωξη κομμουνιστών και αναρχικών; Δεν βρέθηκε κανείς να τον ενημερώσει ότι στα επτά χρόνια της εφαρμογής του έως το 1936, οπότε και αντικαταστάθηκε με σκληρότερο νόμο από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, γύρω στους 16.500 πολίτες και 3.031 εξ αυτών εκτοπίστηκαν στα νησιά Φολέγανδρο, Ανάφη, Αμοργό και Σκύρο; Αμφιβάλλω, δε, εάν γνωρίζει ότι τους νόμους αυτούς κατήργησε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας, και έτσι μπόρεσαν να ιδρυθούν κόμματα της Αριστεράς, ώστε να μπορεί σήμερα να θέτει ο κάθε Κασσελάκης υποψηφιότητα για πρόεδρος.
Τα χώρεσε όλα μέσα
Ο Στέφανος Κασσελάκης κατάφερε και χώρεσε σε ένα επαγγελματικό βίντεο του γνωστού σκηνοθέτη Νίκου Σούλη ότι μεγάλωσε σαν πριγκιπόπουλο στην Εκάλη, ότι ο μπαμπάς έμπλεξε με το παραδικαστικό και εξ αυτού «έριξε πιστόλι» στην οικογενειακή επιχείρηση, ότι βρέθηκε χωρίς φράγκο Αμερική, ότι πήρε υποτροφίες, ότι δούλεψε στη Γκόλντμαν Σακς αλλά δεν του άρεσε, ότι έγινε «εφοπλιστής» γιατί πήρε δάνειο εκατομμυρίων παρότι άνεργος, ότι ήδη έχει βγάλει πολλά λεφτά (στα 35 του), ότι είναι gay αλλά χωρίς gay ατζέντα και ότι μιλάει καλύτερα αγγλικά από «τον ΠΘ του Γκρίνμπεργκ». Για τους μερακλήδες θυμίζω ότι ο Νίκος Σούλης σκηνοθετούσε την εκπομπτή «Δεύτερη Ματιά» της Ακριβοπούλου στην ΕΡΤ επί Εθνοσωτηρίου και κατά την αλλαγή της κυβέρνησης το 2019 είχε χαρακτηρίσει, μέσω ανάρτησής του στο facebook, τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως «δεξιό καλικάντζαρο», ενώ, αναφερόμενος στην υπαγωγή της ΕΡΤ απευθείας στην εποπτεία του πρωθυπουργού, σχολίασε ότι «τόση ελευθερία από τη χούντα είχαμε να διανοηθούμε..».
Υπάρχουν απορίες
Ολα αυτά που αναφέρει ο Κασσελάκης στην τετράλεπτη ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του είναι άκρως ενδιαφέροντα, κυρίως διότι το προφίλ του είναι εντελώς παράταιρο με την πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Η δημόσια έκθεση, ωστόσο, μοιραία προκαλεί απορίες για το «αυτοδημιούργητο» του ανδρός και κυρίως προκαλεί ερωτήματα, όπως π.χ. πώς παίρνει κάποιος δάνειο με προσωπικές εγγυήσεις στα 22 του χρόνια χωρίς φράγκο, πώς βρέθηκε συμπτωματικά υπότροφος στο ίδιο πανεπιστήμιο όπου εργαζόταν η μητέρα του, ποια ήταν η εμπλοκή της οικογενειακής εταιρείας CASCO με το παραδικαστικό κύκλωμα, με δεδομένο ότι η εταιρεία βαρύνεται με (τουλάχιστον 4) αμετάκλητες κακουργηματικές καταδίκες για σοβαρά αδικήματα στρεφόμενα κατά ιδιωτών και του Δημοσίου…
Πρόβα επιδιώξεων
Εύλογα αναρωτιέται κανείς τι επιδιώκει ο Κασσελάκης με την είσοδό του στην αρένα διεκδίκησης της προεδρίας ενός παραπαίοντος κόμματος. Την επικράτηση έναντι της κ. Αχτσιόγλου; Τη «ριζοσπαστική ανασυγκρότηση», όπως διατείνεται η πλατφόρμα ιδεών του; Τη δημοσκοπική ανάκαμψη σε decent (που θα έλεγε και ο ίδιος) ποσοστά για να διεκδικήσει εκ νέου την εξουσία; Σε κάθε περίπτωση και σε κάθε σενάριο, φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να εκλεγεί πρόεδρος. Αρα τι επιδιώκει; Κάποιος θα έλεγε ότι απλώς κάνει πρόβα και μετράει τόσο τις δυνάμεις του όσο και τις δυνάμεις του «χώρου». Ποιου χώρου; Οχι πάντως της «ριζοσπαστικής Αριστεράς» που διακηρύττει. Λίγο δεξιότερα, Νίκο μου.
Η διαχείριση του μεταναστευτικού
Γράφοντας προχθές εδώ για το νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα που ετοιμάζει η Ευρωπαϊκή Ενωση για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβληματος στη χώρα μας και τη μεγάλη ευκαιρία της κυβέρνησης να πετάξει εκτός τις ποινικά ελεγχόμενες και υπόδικες ΜΚΟ από τη διαχείριση των ευρωπαϊκών πόρων, έλαβα δύο-τρία μηνύματα στο Twitter που μου τόνιζαν ότι «η συμβολή των ΜΚΟ είναι τεράστια» και «δεν είναι όλοι ίδιοι» και «κάποιοι το κάνουν αφιλοκερδώς» κ.λπ κ.λπ. Θα συμφωνήσω ότι το «τσουβάλιασμα» δεν βοηθάει. Βεβαίως και δεν είναι όλοι ίδιοι. Εδώ όμως δεν συζητάμε το εάν «είναι όλοι ίδιοι». Σχολιάζουμε και καταγράφονται το ποιοι λυμαίνονται τα κονδύλια αυτά και το ποιοι κάνουν τις συνεννοήσεις με την απέναντι πλευρά και κανονίζουν τις αφίξεις. Εδώ συζητάμε και καταγράφουμε πώς είναι δυνατόν σε δεκάδες δικογραφίες να εμφανίζονται τα ίδια άτομα και οι ίδιες ΜΚΟ ως εμπλεκόμενοι σε λαθραία διακίνηση ανθρώπων.
Ζούμε σε μια περίοδο που καταγράφεται αύξηση των μεταναστευτικων ροών και αύξηση των λάθρα εισερχομένων στη χώρα. Συνολικά εισέρχονται παράνομα στη χώρα 37 άτομα την ημέρα έναντι περίπου 20 ατόμων το ίδιο διάστημα του 2022. Φυσικά, εκατοντάδες αποτρέπονται καθημερινά από τις ελληνικές αρχές σε Εβρο και Αιγαίο. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Την ίδια ώρα στην Ιταλία, που κυβερνά η «εκλεκτή» της ελληνικής Ακροδεξιάς, η οποία, σημειωτέον, εξελέγη λέγοντας πως θα εξαφανίσει το πρόβλημα με μαγικό τρόπο, είχε μόνο προχθές 6.000 αφίξεις στη Λαμπεντούζα. Η αλλαγή του συστήματος απονομής ασύλου με στόχο την επίσπευση των διαδικασιών, η εφαρμογή της νομοθεσίας ώστε οι διακινητές να καταλήγουν στη φυλακή και φυσικά η αποδυνάμωση και η περιθωριποίηση των διαβόητων ΜΚΟ που εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο και οδηγούν χιλιάδες στον θάνατο είναι τρία μέτρα-κλειδία στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Είτε ενοχλεί κάποιους είτε όχι.
