H υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ είναι από μόνη της μια ενδιαφέρουσα υπόθεση. Όχι μόνο για το αξιοζήλευτο προφίλ της και την αυθόρμητη ερώτηση «τι κάνει αυτός στον ΣΥΡΙΖΑ».
Είναι ενδιαφέρουσα διότι μια τέτοια υποψηφιότητα δεν έχει καμία τύχη σε ένα κόμμα που ενδημούν από κομμουνιστικοί δεινόσαυροι που πίνουν καφέ σε κούπες με τη φάτσα του Λένιν έως ανάλαφροι δεξιοί της καραμανλικής συνιστώσας και ντεμέκ ακροδεξιοί των πάλαι ποτέ ΑΝΕΛ.
Με τούτα και με κείνα, η υποψηφιότητα Κασσελάκη είναι καταδικασμένη να αποτύχει – και μάλιστα με κρότο. Ωστόσο, για λόγους ξεκάθαρα κοινωνιολογικούς, θα ήθελα να δω τον Κασσελάκη (που σπούδασε στις ΗΠΑ και δούλεψε στο επιτελείο του Μπάιντεν, στο think tank του Center for Strategic & International Studies στην Ουάσιγκτον και μετά στη Goldman Sachs) να ηγείται πορείας προς την Αμερικανική Πρεσβεία και να φωνάζει «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Η επιτομή της Αριστεράς της Barbie.
Το πρόβλημα είναι αλλού
Διαβάζω ότι, κατά πληροφορίες, ετοιμάζεται έκτακτο πρόγραμμα στήριξης για την αντιμετώπιση των συνεπειών των μεταναστευτικών ροών, με έμφαση στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Και είναι απολύτως λογικό διότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρέπει να στηρίξει εμπράκτως την Ελλάδα, πέρα από τα συνήθη «χτυπήματα στην πλάτη».
Κατά τις ίδιες πληροφορίες, πέραν του έκτακτου προγράμματος για την Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Ενωση ξεκινά διεθνή καμπάνια ενημέρωσης στις χώρες προέλευσης των μεταναστών για τους κινδύνους που ενέχει η παράτυπη διέλευση προς την Ευρώπη, στα πρότυπα της καμπάνιας της Αγγλίας και της Αυστραλίας.
Όλα αυτά είναι απολύτως θετικά και καλοδεχούμενα, υπό έναν όρο: την πλήρη απεμπλοκή των ΜΚΟ και των κάθε λογής «αλληλέγγυων» από τη διαχείριση και τη λήψη των σχετικών πόρων. Είναι μοναδική ευκαιρία το κράτος να αναπτύξει ίδιες δομές διαχείρισης του μεταναστευτικού και να εξοβελίσει τις ΜΚΟ (πολλές εξ αυτών ήδη υπόδικες) που λυμαίνονται τους σχετικούς πόρους επί σειρά ετών.
Έλλειψη πυγμής
Δύο αδιαμφισβήτητα δεδομένα. Το πρώτο: Ο Τσίπρας αποτελεί οριστικό παρελθόν για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογή του νέου προέδρου τον Σεπτέμβριο θα κλείσει και τυπικά το κεφάλαιο του «χαρισματικού Αλέξη» στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το δεύτερο: Το κόμμα και οι μηχανισμοί του συνεχίζουν να διατηρούν ανέγγιχτα τα βαρίδια που έφεραν τη συντριβή και έθεσαν τον Τσίπρα εκτός κόμματος.
Ο νέος πρόεδρος θα τα κληρονομήσει, ως θηλιά στον λαιμό από την πρώτη μέρα. Χρειάζεται ισχυρή κομματική πυγμή για να αποβάλεις τον εσμό που σε βύθισε στην πολιτική ανυποληψία. Και δεν βλέπω κανέναν εκ των υποψηφίων να τη διαθέτει. Εδώ, θα μου πείτε, δεν την είχε ούτε ο Τσίπρας…
Εκλογική κόπωση
Με τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ante portas, τα κομματικά επιτελεία ετοιμάζονται για μια ακόμη μάχη. Αν και όχι με τόση θέρμη όσο άλλοτε. Ο λόγος είναι απλός και ευδιάκριτος: η κόπωση. Το εκλογικό σώμα κλήθηκε δύο φορές στις κάλπες τον Μάιο και τον Ιούνιο για να εκλέξει κυβέρνηση.
Είναι προφανές ότι οι δύο γύροι αυτοδιοικητικών εκλογών αντιμετωπίζονται ως μια ακόμη υποχρέωση. Τα δε κόμματα, είτε λόγω εσωκομματικών προβλημάτων (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ) είτε λόγω θερινής ραστώνης (βλέπε σύσσωμη την αντιπολίτευση), ασχολούνται εξ ανάγκης. Γι’ αυτό, αν ήταν να κάνω κάποια πρόβλεψη, θα έλεγα ότι σε πολλές περιπτώσεις θα θριαμβεύσουν ανεξάρτητα σχήματα.
Τραμπουκισμοί, καταδίκες, διαταραχές
Ανεξάρτητα τι άποψη έχει κανείς για τον Κώστα Βαξεβάνη ως δημοσιογράφο, η επίθεση που δέχτηκε παρουσία της οικογένειάς του και του ανηλίκου τέκνου του είναι ελεεινή, θρασύδειλη, ποινικώς κολάσιμη και καταδικαστέα. Η καταδίκη της (όποιας) βίας είναι θέμα αξιακό. Και το ζητούμενο με τον αξιακό κώδικα ενός εκάστου είναι ότι είτε τον έχεις είτε όχι. Δεν αποκτάται. Στην πορεία μόνο διαμορφώνεται επί υπάρχουσας βάσης. Μιας βάσης που ανατρέχει πολλά χρόνια πίσω στην οικογένεια και το σχολείο.
Πάμε παρακάτω. Παρακολουθώντας τις αντιδράσειςστα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είδα πολλούς λογικά σκεπτόμενους συνανθρώπους μας να καταδικάζουν το περιστατικό (ανεξάρτητα από το πώς έγινε στις λεπτομέρειές του). Επίσης, παρατήρησα ότι το περιστατικό έλαβε και θεσμική διάσταση, αφού το καταδίκασε επίσημα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στελέχη και υπουργοί της ΝΔ. Δηλαδή, άνθρωποι που παλαιότερα είχαν καταγγείλει αντίστοιχες επιθέσεις.
Είδα όμως να καταγγέλλουν το περιστατικό και άτομα που κατά σύστημα επικροτούν επιθέσεις που στρέφονται κατά πολιτικών προσώπων του συντηρητικού χώρου και δημοσιογράφους που δεν ανήκουν στην Αριστερά. Και αναρωτιέμαι εντόνως πόση ψυχική (ή ψυχιατρική) διαταραχή μπορεί να χωράει η ιδιοσυγκρασία ενός ατόμου ώστε να επικροτεί τη βία «στους άλλους», αλλά να ζητάει σαν ξελιγωμένος την καταδίκη της βίας όταν αφορά «δικό του»…
Την προηγούμενη εβδομάδα, διάβασα ένα νήμα αναρτήσεων από γνωστά «προοδευτικά» accounts συγκεκριμένου κόμματος για την ανάγκη επανεμφάνισης μιας τρομοκρατικής οργάνωσης και ενός «μελισσοκόμου» για να φοβούνται οι πολιτικοί και να κάθονται φρόνιμα.
Είναι σοκαριστικό, αλλά ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι ένας θρασύδειλος τύπος που δολοφονούσε πισώπλατα και που καθόταν σούζα στη γυναίκα του, κρατούσε σε τάξη την εκάστοτε κυβέρνηση. Και αυτοί οι ίδιοι απαιτούν την καταδίκη της επιθέσεως στον Κώστα Βαξεβάνη.
