Το περιστατικό με το ελληνικό πλοίο «Οξυγόνο» που αναχαιτίστηκε από το ισραηλινό ναυτικό στο πλαίσιο της αποστολής Global Sumud Flotilla έφερε και πάλι στην επικαιρότητα το γνώριμο μοτίβο της αριστερής «αλληλεγγύης». Οι ακτιβιστές που επέβαιναν στο σκάφος, με βαρύγδουπες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κατήγγειλαν «διεθνή πειρατεία» και «απαγωγή» από τις ισραηλινές δυνάμεις. Την ίδια στιγμή, απηύθυναν έκκληση στην ελληνική κυβέρνηση να εγγυηθεί την άμεση επιστροφή τους.
Η ειρωνεία είναι προφανής. Οι ίδιοι άνθρωποι που σε κάθε ευκαιρία χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση «καθεστώς», που μιλούν για «χούντα» και «καταστολή», στρέφονται τώρα στον ίδιο αυτό κρατικό μηχανισμό για να τους προστατεύσει. Όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας, οι μεγαλόστομες καταγγελίες για «αντιδημοκρατικές πρακτικές» εξαφανίζονται, και τη θέση τους παίρνει η απαίτηση για άμεση κρατική παρέμβαση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα δύο ελληνικά πλοία της αποστολής δεν επιλέχθηκαν τυχαία να ονομαστούν «Οξυγόνο» και «Παύλος Φύσσας». Είναι σαφής η προσπάθεια να συνδεθεί η δράση τους με υποθέσεις που αποτελούν θεμέλιο λίθο του αριστερού αφηγήματος και να δημιουργηθεί ένα πρόσθετο συναισθηματικό φορτίο. Με αυτό τον τρόπο, η πολιτική μετατρέπεται σε επικοινωνιακό τέχνασμα, και η «ανθρωπιστική αποστολή» σε προέκταση ιδεολογικής καμπάνιας.
Το πιο αποκαλυπτικό, ωστόσο, είναι η επιλεκτική φύση αυτής της ευαισθησίας. Για την Οδησσό, για το δράμα του ουκρανικού λαού, για τις σφαγές, τους εκτοπισμούς και την καταστροφή, δεν οργανώθηκε ποτέ καμία ανάλογη αποστολή. Κανένα πλοιάριο δεν σάλπαρε με σημαία «ουκρανικής αλληλεγγύης». Εκεί, ξαφνικά, η ανθρωπιστική αγωνία εξαφανίστηκε.
Το αποτέλεσμα είναι να γίνεται όλο και πιο καθαρό πως δεν έχουμε να κάνουμε με μια αμιγώς ανθρωπιστική κινητοποίηση, αλλά με μια πολιτικά στοχευμένη δράση. Όταν η αλληλεγγύη λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά, καταλήγει να χάνει την αξία της. Και τότε, το μόνο που μένει είναι η γύμνια ενός αφηγήματος που θυμάται την «καταπίεση» μόνο εκεί που βολεύει.
