Η δίκη των Τεμπών ξεκινά επιτέλους, ύστερα από μήνες αδικαιολόγητων καθυστερήσεων, τερτιπιών, ενστάσεων και δήθεν νομικών ευαισθησιών που μόνο στόχο είχαν να τραβήξουν τον χρόνο. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε τυχαία, αφού υπήρξαν άνθρωποι που το ήθελαν έτσι και που επένδυσαν στη στασιμότητα.
Ο λόγος δεν ήταν ποτέ η λήθη, γιατί κανείς δεν πιστεύει στ’ αλήθεια ότι μπορεί να σβηστεί μια τέτοια μνήμη. Ο λόγος ήταν η αναταραχή, η διαρκής κοινωνική ένταση, το κλίμα οργής και αβεβαιότητας που μπορούσε να καλλιεργηθεί όσο η δίκη δεν ξεκινούσε. Μέσα σε αυτό το θολό τοπίο, κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να αποκομίσουν μικροπολιτικά οφέλη και να εκμεταλλευτούν τον πόνο των συγγενών.
Σε αυτό το σκηνικό, η Ζωή Κωνσταντοπούλου είχε ξεχωριστή παρουσία. Τυπικά συνήγορος συγγενών θυμάτων, αλλά στην πράξη με βλέμμα στραμμένο αλλού. Όχι στη δικαιοσύνη που ζητούσαν οι άνθρωποι που εκπροσωπούσε. Όχι στο αυτονόητο αίτημα να προχωρήσει η δίκη και να αποδοθούν ευθύνες. Αλλά στο δικό της πολιτικό παιχνίδι, στη δική της προβολή, στη δική της επιβίωση στο πολιτικό σκηνικό.
Χρησιμοποίησε τη θλίψη των συγγενών σαν βήμα για προσωπική ανάδειξη, μετατρέποντας κάθε διαδικαστική λεπτομέρεια σε «σκάνδαλο» και κάθε τεχνικό ζήτημα σε πεδίο αντιπαράθεσης. Αντί να υπηρετήσει τον στόχο της δίκης, δηλαδή την αναζήτηση της αλήθειας και την τιμωρία των υπευθύνων, προτίμησε να επενδύσει σε σενάρια συνωμοσίας, σε θορύβους και σε εντυπώσεις που απλώς παρέτειναν το δράμα.
Έτσι, αντί να έχουμε μια καθαρή και γρήγορη διαδικασία, γίναμε μάρτυρες ενός θεάτρου που είχε ως βασικό πρωταγωνιστή εκείνη. Ένα θέατρο με τίτλο «η Ζωή σώζει τη χώρα», μόνο που στην πραγματικότητα δεν έσωσε τίποτα: ούτε τη χώρα, ούτε τους συγγενείς, ούτε την ίδια την αλήθεια. Αυτό που κατάφερε να σώσει, για λίγο, ήταν η δική της παρουσία στην επικαιρότητα.
Τα πράγματα, όμως, αλλάζουν. Η δίκη ξεκινά, οι 36 κατηγορούμενοι θα καθίσουν στο εδώλιο και οι συγγενείς ζητούν αυτό που δικαιούνται: δικαιοσύνη, απαντήσεις και κάθαρση. Όχι άλλες παραστάσεις, όχι άλλα συνθήματα, όχι άλλα πολιτικά παιχνίδια. Η κοινωνία βλέπει και καταλαβαίνει ποιοι καθυστέρησαν, ποιοι επένδυσαν στο χάος και ποιοι έπαιξαν παιχνίδια στις πλάτες 57 νεκρών. Οι μάσκες πέφτουν. Η ώρα της δικαιοσύνης έφτασε.
