Υπάρχουν άνθρωποι που χτίζουν γύρω τους έναν μύθο. Μιλούν για τιμή, για μπέσα, για αντριλίκι. Αυτοπροσδιορίζονται ως «γνήσιοι αριστεροί», θιασώτες μιας υποτιθέμενης λεβεντιάς. Όμως η ζωή έχει τον δικό της τρόπο να ξεγυμνώνει τους ρόλους. Γιατί η μαγκιά δεν μετριέται με τις ατάκες στις συνεντεύξεις ή με το ύφος στις παραστάσεις. Μετριέται την κρίσιμη στιγμή.
Και η κρίσιμη στιγμή ήρθε. Ένα βράδυ, μετά τις συγκρούσεις με παρκαρισμένα οχήματα, μετά τις ζημιές που προκάλεσε, ο «γνήσιος» έπρεπε να σταθεί απέναντι στην ευθύνη. Αντί γι’ αυτό, έκανε αυτό που κάνει ο πιο μικρός, ο πιο φοβισμένος. Σηκώθηκε και έφυγε. Άφησε πίσω του συντρίμμια, και μαζί άφησε πίσω του το προσωπείο που τόσο χρόνια καλλιεργούσε.
Η δικαιολογία ήταν έτοιμη. Διαβάσαμε για σημειώματα που άφησε, ακούσαμε βαρύγδουπες δηλώσεις του στυλ «δεν εγκατέλειψα, δεν κρύφτηκα». Κι όμως, εγκατέλειψε. Και κρύφτηκε. Για είκοσι ολόκληρες ώρες. Αρνήθηκε να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα. Αρνήθηκε να υποβληθεί σε έναν απλό έλεγχο αλκοτέστ που θα έδινε απαντήσεις. Η φυγή του μιλά πιο δυνατά από κάθε του δικαιολογία.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ατύχημα. Αυτά συμβαίνουν. Το πρόβλημα είναι η στάση. Η επιλογή να δραπετεύσει από την ευθύνη και να παρουσιαστεί αργότερα σαν να μην τρέχει τίποτα. Να σταθεί έξω από τα δικαστήρια και να παριστάνει τον αδικημένο. Η εικόνα του «μάγκα» κατέρρευσε μπροστά στην πιο απλή δοκιμασία: να μείνει και να αναλάβει.
Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στη λεβεντιά και στην επίφαση λεβεντιάς. Ο πραγματικά μάγκας δεν το βάζει στα πόδια. Δεν παριστάνει, δεν κατασκευάζει άλλοθι. Στέκεται εκεί που πρέπει. Όταν έρθει η ώρα, δεν κρύβεται.
Ο υπόλοιπος κόσμος βλέπει. Και καταλαβαίνει. Η μαγκιά δεν χτίζεται με συνθήματα. Χτίζεται με πράξεις. Και εδώ, οι πράξεις μίλησαν.
Η τιμή δεν είναι ρόλος. Είναι στάση. Και όποιος την προδίδει, μένει απλώς γυμνός.
