Σαν σήμερα, το 1989, η “17 Νοέμβρη” δολοφόνησε τον Παύλο Μπακογιάννη. Έναν άνθρωπο του διαλόγου, της συνεννόησης, που πλήρωσε με τη ζωή του την επιλογή του να υπηρετήσει τη δημοκρατία. Πίσω από το πιστόλι ήταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο εκτελεστής της οργάνωσης. Ένας τρομοκράτης που για δεκαετίες σκόρπισε αίμα στο όνομα μιας ιδεοληψίας.
Πριν τρία χρόνια, εν μέσω πανδημίας και περιοριστικών μέτρων, η χώρα ξαναβίωσε την προσπάθεια ηρωοποίησης του. Ο Κουφοντίνας είχε ξεκινήσει απεργία πείνας. Και τότε, σχεδόν σύσσωμη η αριστερά, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, έσπευσαν να τον στηρίξουν. Με ανακοινώσεις, με πανό, με πορείες. Ενώ οι πολίτες ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους, ενώ η κοινωνία έδινε μάχη για να προστατευθεί από τον ιό, εκείνοι συγκέντρωναν πλήθη στο κέντρο της Αθήνας. Μιλούσαν για “δικαιώματα” ενός καταδικασμένου δολοφόνου. Αγνόησαν την οδύνη των θυμάτων. Περιφρόνησαν την μνήμη ανθρώπων που χάθηκαν από τη δράση της τρομοκρατίας.
Η κυβέρνηση τότε δεν υπαναχώρησε. Δεν λύγισε στις πιέσεις και δεν έδωσε στον Κουφοντίνα την εικόνα θριάμβου που επιδίωκε. Αυτό εξόργισε την αριστερά, που θεώρησε ότι βρήκε ευκαιρία να δημιουργήσει αναστάτωση. Γιατί η απεργία πείνας, σε εκείνο το πλαίσιο, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα πολιτικό εργαλείο.
Σήμερα, έξω από τη Βουλή, ένας πατέρας που έχασε το παιδί του στα Τέμπη συνεχίζει τη δική του απεργία πείνας. Η οδύνη του είναι πραγματική. Η απώλεια του αβάσταχτη. Όμως βλέπουμε ξανά τον ίδιο μηχανισμό. Κύκλοι της αριστεράς σπεύδουν να αξιοποιήσουν τη θυσία του για να στήσουν πολιτική ατζέντα. Δεν είναι η ανθρώπινη διάσταση που τους νοιάζει. Είναι η σύγκρουση με την κυβέρνηση, είναι η προσπάθεια να προκαλέσουν ταραχή.
Και αυτό είναι το κοινό νήμα. Από τον Κουφοντίνα μέχρι σήμερα, η αριστερά αντιμετωπίζει την απεργία πείνας όχι ως μια ακραία προσωπική επιλογή, αλλά ως εργαλείο. Εργαλείο πίεσης, εργαλείο αναταραχής, εργαλείο πολιτικής εκμετάλλευσης. Το έκανε για έναν αμετανόητο τρομοκράτη. Το κάνει και τώρα, πάνω στον πόνο ενός πατέρα.
Η μνήμη του Παύλου Μπακογιάννη μας υπενθυμίζει πως η δημοκρατία δεν εκβιάζεται. Ούτε με σφαίρες, ούτε με απεργίες πείνας. Οι πολίτες δεν ξεχνούν και δεν παρασύρονται. Γιατί ξέρουν ποιοι τιμούν την αλήθεια και ποιοι παίζουν με την πείνα, τον πόνο και τον θάνατο.
