Ο Στέφανος Κασσελάκης εμφανίστηκε χθες αργά –για όλους τους λόγους ήταν αργά, αλλά ας αρκεστώ στο προχωρημένο της ώρας– σε μία ακόμη συνέντευξη χειμαρρώδη και πομπώδη, υποδύθηκε τον αγαπημένο ρόλο του, δηλαδή τον εαυτό του, και απέδειξε την αξία της σιωπής. Αξία υποτιμημένη, εξ ου και τα παρατράγουδα που παρακολουθούμε νύχτα-μέρα από τηλεοράσεως και μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Το γεγονός ότι ο κύριος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έθεσε τον πήχυ των ευρωεκλογών πιο ψηλά από κει που ο ίδιος τον είχε θέσει λίγες εβδομάδες νωρίτερα δεν το σχολιάζω, διότι το άλμα εις ύψος είναι μοναχικό άθλημα και ο αθλητής τον βάζει όπου θέλει όταν νιώθει ότι μπορεί να τον υπερβεί. Φαίνεται λοιπόν ότι ο κύριος Κασσελάκης έχει κάνει προόδους στην προπόνησή του και είναι έτοιμος να μπει στο τερέν πετώντας.
Επειδή όμως όλα είναι πιθανά σε αυτήν τη ζωή, λαμπρότατο παράδειγμα ότι έγινε πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιας χώρας, έσπευσε να μας δώσει και την ερμηνεία μιας ενδεχόμενης ήττας στην πιθανότητα που περάσει κάτω από τον πήχυ: δεν θα φταίει ο ίδιος, αλλά η κοινωνία! Για κάποιον λόγο που αυτήν τη στιγμή μού διαφεύγει, ο ΣΥΡΙΖΑ –είτε ομοούσιος και αδιαίρετος είτε εν διαστάσει– θεωρεί την κοινωνία ευφυέστατη όταν τον ψηφίζει και τούβλο όταν δεν τον ψηφίζει.
Παρότι έγιναν πρόβες στην κάλπη ουκ ολίγες φορές με αποτελέσματα σαφή και μη επιδεχόμενα αμφισβήτησης, εξακολουθεί να βαδίζει στα χνάρια του προκατόχου του, ο οποίος ομοίως πίστευε ότι η αρνητική ψήφος του λαού είναι μια ευκαιρία όχι για να αλλάξει τον εαυτό του, αλλά την ψήφο και από Όχι να την κάνει Ναι, κάτι που τον οδήγησε σήμερα να είναι εκείνος πρώην, το κόμμα του κομμάτια, οι σύντροφοί του ανέστιοι και πλάνητες και ο ιοβόλος στρατός του πεινασμένος για σάρκα να αλληλοσπαράσσεται.
Εν κατακλείδι: για να θεωρηθεί έξυπνος ο λαός πρέπει να ψηφίσει δαγκωτό τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλιώς ο πρόεδρος θα φύγει και μετά μπορεί να έρθει άλλος…
