Είθισται μετά τα Χριστούγεννα να κάνουμε απολογισμούς, να σημειώνουμε τα θετικά, να ξορκίζουμε τα αρνητικά. Εγώ σήμερα θέλω να κάνω κάτι άλλο: θέλω να γράψω λίγα λόγια για το εξαιρετικώς παράδοξο να έχουμε στην Ελλάδα μια κυβέρνηση δεύτερης τετραετίας που κατά κοινή ομολογία κυριαρχεί σε μετρήσεις, προτιμήσεις, δημοσκοπήσεις, να έχουμε ηλιόλουστες μέρες και όλα τα καταλύματα απ’ άκρου εις άκρον της χώρας γεμάτα, να έχουμε καταστήματα με τζίρο δισεκατομμυρίων αυτήν την περίοδο, να έχουμε εθνικές και αστικές οδούς ασφυκτικά γεμάτες, όμως να έχουμε σύμπασα την αντιπολίτευση που, ενώ συγκεντρώνει ποσοστά μικρότερα κι από της υγρασίας στη Σαχάρα, προσπαθεί να μας πείσει ότι όλα είναι μαύρα και τα φώτα που βλέπουμε δεν είναι παρά μια οφθαλμαπάτη ή εκατομμύρια πυγολαμπίδες που μαγεύτηκαν από τον Μητσοτάκη και λάμπουν για να τον υποστηρίξουν.
Τον οποίο Μητσοτάκη προφανώς υποτίμησαν όποτε έγιναν εκλογές και πίστεψαν ότι αραδιάζοντας το ένα ψέμα χονδροειδέστερο απ’ τ’ άλλο, γράφοντας το ένα χάσταγκ εμετικότερο απ’ το επόμενο θα έκαναν πρωινό περίπατο στις αλέες του Μαξίμου και οι υπήκοοι θα έμεναν έκθαμβοι πότε με τους κοιλιακούς του προέδρου Κασσελάκη, πότε με μια ελληνικούρα ή με μια γενέθλια τούρτα για τη Φάρλι με στέβια και χωρίς γλουτένη – φευ, η υπόλοιπη αντιπολίτευση, στην προσπάθειά της να γίνει αξιωματική, εφαρμόζει κάτι πρακτικές βγαλμένες από καμπίνα ταξί με ταπετσαρία εμποτισμένη από την ατάκα «Μωρέ, ας γινόμουνα πρωθυπουργός για μια μέρα»…
Κάπως έτσι οι τελευταίες μέρες αυτού του ομολογουμένως πολύ δύσκολου χρόνου μάς βρίσκουν σε θέση που επαινούν μέχρι και χθεσινοί υβριστές μας (σε κάτι γερμανικές εφημερίδες αναφέρομαι) και προ πάντων πιο ώριμους για να ξεχωρίζουμε το αστείο από το γελοίο, την ιστορία από το παραμύθι, το δράμα από τη φάρσα, τον Ηρόδοτο από την Ηρακλείτου και Μηλιώνη γωνία…
