Και να που ήρθε η ώρα να μιλήσει ο ποιητής για όσα πεζά και αναμενόμενα εκτυλίσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ τούτες τις ώρες που οι έξοδοι άνοιξαν από την κακοκαιρία «Κασσελάκης» – όλες οι κακοκαιρίες έχουν ονόματα, μάλιστα αυτή που οσονούπω θα πλήξει την Ελλάδα ονομάστηκε από τους γείτονες Ιταλούς «Αlexis». Τυχαίο, αλλά ωραίο.
Ο ποιητής λοιπόν έγραψε «Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε. / Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ. / Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. / Το θέμα είναι τώρα τι λες». Βρίσκω απολύτως ταιριαστούς τους στίχους του Μανόλη Αναγνωστάκη αν θέλουμε να περιγραφεί με οικονομία η κατάσταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία ζει το βαθύ της φθινόπωρο και φυλλορροεί σαν τη φτελιά στα πάρκα. Λέω φτελιά διότι είναι χωροκατακτητικό είδος που αναπτύσσεται από διάφορες διασταυρώσεις και μοιάζει πολύ με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος διασταυρούμενος με ρεύματα, τάσεις και παρακλάδια αμφιδέξια έκανε ρεσάλτο στην εξουσία – ουδείς ξεχνά τους θερμούς εναγκαλισμούς αριστερά-δεξιά στα παλκοσένικα της νίκης.
Όλοι ήταν εκεί, φιλιούνταν μεταξύ τους υπέροχα και λοιδορούσαν εμάς τους «νοικοκυραίους», τους «κυρ Παντελήδες» – κι αν λέγαμε και καμιά λέξη παραπάνω άνοιγε η πύλη της κολάσεως και μας έτρωγε η μαρμάγκα μέχρι να μας βρουν οι οικείοι μας ένα πρωί πνιγμένους από τον οχετό των υπογείων τους. Θυμάστε κάποιος από αυτούς που τώρα αποχωρούν, πενθούντες και τεθλιμμένοι, να είπε έστω μια λέξη για όλα όσα τώρα καταγγέλλουν; Όχι, δεν είπαν! Ξέρετε γιατί; Διότι το χαλί της εξουσίας χωρούσε από κάτω πολλά σκουπίδια. Εκεί τα παράχωναν και συνέχιζαν να εθελοτυφλούν και να κωφεύουν, να στήνουν ικριώματα για τους «εχθρούς» και να επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους την αθωότητα νεογέννητου με γνώσεις μαθουσάλα.
Κλείνω παραφράζοντας τον ποιητή: Καλά φάγατε, καλά ήπιατε, τώρα δεν σας ακούει κανείς…
