Χθες ήταν η μέρα που μίλησαν όλοι: παλιοί και νέοι. Ο Στέφανος Κασσελάκης –εντάξει, αυτός δεν είχε σταματήσει– επανέλαβε τον εαυτό του, δηλαδή άλλα το πρωί, άλλα το βράδυ: καλό το μαξιλάρι, κακό το μαξιλάρι, στόχος στις ευρωεκλογές το 17%, στόχος στις ίδιες ευρωεκλογές η απόλυτη νίκη και ανατροπή.
Ο Αλέξης Τσίπρας από το Κολοσσαίον της Ρώμης, επιτέλους και μετά τις γαργάρες που έκανε τόσον καιρό, βρήκε τη μιλιά του και απεφάνθη ότι ο πολυκερματισμός της Αριστεράς είναι κάτι που δεν κάνει καλό στην Αριστερά, αλλά βοηθά τη Δεξιά και την άκρα Δεξιά –εκτός από τις φορές που ο ίδιος την παίρνει αγκαλίτσα και φτιάχνει κυβέρνηση.
Βρήκαν τη φωνή τους οι 11 που ήταν υπέροχοι και μίλησαν επιτέλους για τα όνειρά τους, τους στόχους και το μέλλον σε μια πρόχειρη συγκέντρωση, με ένα πρόχειρο όνομα κι ένα κλεμμένο σήμα σε φόντο κοκκινοπρασινοκυπαρισσένιο. Εστράφησαν κατά του λαϊκισμού και της τοξικότητας με τέτοια άνεση και σθένος που αναρωτήθηκα προς στιγμήν αν εγώ είμαι εγώ ή αν εκείνοι, που μέχρι χθες κατάπιναν αμάσητο τον πολακισμό, είναι άλλοι.
Με τη λαμπρότητα που επιβάλλεται σε τέτοιες περιπτώσεις, εννοώ μαλλί, νύχι, κοστούμι, πόζες για φωτογραφίες με αστραφτερές οδοντοστοιχίες, σαν σε γύρισμα διαφήμισης για οδοντόπαστα κατά της ουλίτιδας, γύρισε μια ακόμη σελίδα στο κεφάλαιο της Αριστεράς, με ό,τι σημαίνει πλέον, εκτός της οδικής κατεύθυνσης, αυτή η λέξη που –έχοντας και το πρόθεμα Νέα– ενώ είναι πυκνογραμμένη και απολύτως δυσανάγνωστη, κάποιοι τη θεωρούν tabula rasa…
