Η Ζωή Κωνσταντοπούλου επανέρχεται για να καταγγείλει, να δείξει με το δάχτυλο και να διαβεβαιώσει ότι μόνο εκείνη υπερασπίζεται τη «διαφάνεια» και τα «δικαιώματα». Αυτήν τη φορά, σειρά πήραν η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ και το μεταναστευτικό, τα οποία η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας πακετάρει σαν «απόδειξη» ότι η κυβέρνηση υπονομεύει θεσμούς και παραβιάζει διεθνές δίκαιο.
Με ορολογία που θυμίζει δίκη σε prime time, η Κωνσταντοπούλου μιλά για «κυκλώματα», «συγκάλυψη» και «σωσίβια σε υπουργούς», αδιαφορώντας προφανώς ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι σε πλήρη λειτουργία και ότι για πρώτη φορά γίνεται ουσιαστικός έλεγχος σε υποθέσεις όπως ο ΟΠΕΚΕΠΕ. Αντί να αναγνωρίσει ότι η Δικαιοσύνη κινείται, επενδύει στον θόρυβο.
Στη μεταναστευτική πολιτική, επιστρατεύει τον γνωστό μελοδραματισμό: παραβίαση ασύλου, θάλασσες που καταπίνουν ανθρώπους και ρατσισμός παντού. Την ίδια ώρα, η κοινωνία ξέρει ότι αν δεν υπήρχαν αυστηρά μέτρα, οι ροές θα είχαν εκτροχιαστεί — κι όμως, για τη Ζωή, το «όχι σε όλα» είναι μόνιμη θέση.
Καταγγέλλει τα πάντα, υπόσχεται τα πάντα, αλλά όταν έρθει η ώρα της ευθύνης, το μόνο που μένει είναι το μικρόφωνο. Γιατί η πολιτική «ζωής» της Ζωής είναι μία: να μιλάει για όλα, χωρίς ποτέ να κάνει κάτι συγκεκριμένο.
