Δεν έχασε την ευκαιρία η Ζωή Κωνσταντοπούλου να επιδοθεί – για άλλη μια φορά – στο αγαπημένο της... άθλημα: την ένταση χωρίς ουσία και τη μετατροπή κάθε σοβαρής συζήτησης σε θεατρικό μονόλογο φτηνού εντυπωσιασμού. Αφορμή, αυτή τη φορά, το ατύχημα στον προαστιακό στην Πάτρα, όταν οδηγός ΙΧ παραβίασε κατεβασμένες μπάρες διάβασης, με αποτέλεσμα τη σύγκρουση με διερχόμενο τρένο.
Ένα τραγικό περιστατικό ανθρώπινης ανευθυνότητας, που ωστόσο δεν εμπόδισε την επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας να κατηγορήσει από το βήμα της Βουλής τον αναπληρωτή υπουργό Μεταφορών, Κωνσταντίνο Κυρανάκη, για «συγκάλυψη»...
Με πλήρη αδιαφορία για τα πραγματικά δεδομένα του περιστατικού – τα οποία αποδεικνύουν ότι οι μπάρες ήταν κατεβασμένες αρκετή ώρα πριν τη διέλευση του τρένου – η κα Κωνσταντοπούλου προτίμησε να επιτεθεί με προχειρότητα και οργή, αντί να αναγνωρίσει την ευθύνη εκεί όπου πραγματικά ανήκει: σε έναν ασυνείδητο οδηγό που αγνόησε τους κανόνες ασφαλείας.
Η κ. Κωνσταντοπούλου δεν δίστασε ούτε αυτή τη φορά να εκμεταλλευτεί τον ανθρώπινο πόνο για μικροκομματικό όφελος. Χωρίς ενσυναίσθηση, μετέτρεψε μια καθαρά προσωπική ευθύνη σε πολιτικό πεδίο αντιπαράθεσης, πετώντας λάσπη στην κυβέρνηση και στον ίδιο τον υπουργό. Για την κα Κωνσταντοπούλου, τα ατυχήματα δεν είναι αφορμές για προβληματισμό και λύσεις – είναι πρώτης τάξεως υλικό για... «πολιτική performance».
Με φρασεολογία που παραπέμπει περισσότερο σε τηλεοπτικό πάνελ παρά σε κοινοβουλευτική διαδικασία, μίλησε για «συγκάλυψη» και κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «δεν ήθελε να ακούσει» τις απόψεις της. Γιατί άλλωστε να χαλάσει η συνήθεια; Όλα είναι μια συνωμοσία όταν έχεις μηδενική εμπιστοσύνη στην κοινή λογική και βλέπεις παντού την «ενοχή» της κυβέρνησης – εκτός από εκεί που υπάρχει πράγματι.
Είναι ξεκάθαρο πως η κα Κωνσταντοπούλου δεν χάνει καμία ευκαιρία να επιτεθεί στην κυβέρνηση, ακόμα και σε περιστατικά όπου η κρατική ευθύνη δεν υφίσταται καν. Γιατί όταν το αφήγημα είναι έτοιμο από πριν, η πραγματικότητα είναι απλώς λεπτομέρεια.
