Η είδηση της καταδίκης του Γιάννη Καπάκη, πρώην γενικού γραμματέα Πολιτικής Προστασίας επί ΣΥΡΙΖΑ, για την τραγωδία στο Μάτι αποτελεί ένα ηχηρό χαστούκι στη συλλογική μας μνήμη και, ταυτόχρονα, ξεσκεπάζει το απύθμενο βάθος της πολιτικής υποκρισίας.
Ο άνθρωπος που κατείχε νευραλγική θέση τη μέρα που 104 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί κρίθηκε ένοχος για εγκληματική αμέλεια. Και όμως, την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ παριστάνει τον τιμητή, ζητώντας προανακριτική για τον Κώστα Καραμανλή σχετικά με τα Τέμπη, επικαλούμενος το «σκεπτικό της ιεραρχίας».
Αν, όπως υποστηρίζουν, η ευθύνη δεν σταματά στον σταθμάρχη ή στους υφιστάμενους, αλλά φτάνει στον υπουργό Μεταφορών, τότε γιατί το ίδιο ακριβώς σκεπτικό δεν εφαρμόζεται στο Μάτι;
Αν ο υφιστάμενος φταίει, γιατί όχι και ο πολιτικός του προϊστάμενος; Ο Νίκος Τόσκας, τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, δεν έχει καμία ευθύνη; Ο Αλέξης Τσίπρας, τότε πρωθυπουργός, δεν έχει καμία ευθύνη; Ή μήπως έχει επιλεκτική ισχύ η πολιτική λογοδοσία;
Το 2018, αντί για ανάληψη ευθύνης, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να μετατρέψει μια εθνική τραγωδία σε επικοινωνιακή διαχείριση. Θυμόμαστε όλοι τις τηλεοπτικές σκηνές της «σύσκεψης-θέατρο» και την απόπειρα συγκάλυψης με επιχειρήματα περί «ασύμμετρης απειλής». Σήμερα, με θράσος, εμφανίζονται ως θεματοφύλακες της διαφάνειας, χρησιμοποιώντας την τραγωδία των Τεμπών για να επιτεθούν πολιτικά.
Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει κομματικό χρώμα. Η ευθύνη είναι ευθύνη – είτε λέγεσαι Καραμανλής είτε λέγεσαι Τόσκας. Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόζει δύο μέτρα και δύο σταθμά υπονομεύει όχι μόνο την ηθική του αξιοπιστία, αλλά και την ίδια την έννοια της λογοδοσίας.
Ίσως τελικά το μόνο σταθερό σε αυτήν την παράταξη να είναι η απόλυτη συνέπεια στην… υποκρισία.
