Κάτι πολύ σημαντικό που ξεφεύγει της πρώτης ανάγνωσης της απόφασης για το Μάτι στο Εφετείο, είναι πως τελικά η έδρα απέδωσε πολιτικές ευθύνες στην τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που σε ένα γενικότερο πλαίσιο δεν είναι σε καμία περίπτωση άμοιρη ευθυνών μπροστά στο ολοκαύτωμα και στις παραμέτρους του.
Και καλά θα διερωτηθεί εύλογα κανείς, αυτό από πού προκύπτει, μα φυσικά από την απόφαση της ενοχής του πρώην Γενικού Γραμματέα Πολιτικής Προστασίας Γιάννη Καπάκη, ενός μέλους της τότε κυβέρνησης που μπορεί μεν να μην ήταν εκλεγμένο, αλλά ο διορισμός του έφερε την υπογραφή του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, και φυσικά αποτέλεσε μέλος του κυβερνητικού μηχανισμού στην καταλυτικότερη θέση τη μέρα της πυρκαγιάς, κατά την οποία έχασαν τη ζωή τους 120 συνάνθρωποί μας, μεταξύ αυτών και μικρά παιδιά.
Κακά τα ψέματα, ο όρος της πολιτικής προστασίας μπήκε στις ζωές μας την πρώτη τετραετία του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν σε συνθήκες πρωτόγνωρες για τα παγκόσμια δεδομένα - και αναφέρομαι στην πανδημία του κοροναϊού-, ο Νίκος Χαρδαλιάς έβγαινε κάθε μέρα και ενημέρωνε τους πολίτες για το τι μέλλει γενέσθαι, καθώς και για τις ενέργειες που καθημερινά δρομολογούνταν και υλοποιούνταν, και τότε, ήταν η πρώτη φορά που ο Έλληνας ένιωσε ένα τεράστιο κρατικό πέπλο να απλώνεται πάνω από το κεφάλι του για να τον προστατέψει.
Στο Μάτι ούτε το 112 δεν λειτούργησε, και δεν είναι υπερβολή να πούμε πως εάν υπήρχε ενημέρωση μέσω αυτού του καναλιού, πολλοί θα είχαν προλάβει να διαφύγουν προς τη σωστή κατεύθυνση, ενώ πιθανότατα, δεκάδες άνθρωποι θα είχαν γλιτώσει από τον εφιάλτη της φωτιάς και της μαύρης θάλασσας που τους κατάπιε.
Και να ήταν μόνον αυτό;
Ποτέ κανένα δικαστήριο και πουθενά δε θα στηθεί για να δικάσει την υποκρισία όλων των υπευθύνων που έκαναν πως δεν ήξεραν, που πήγαν νύχτα μετά από μέρες στα καμένα, που έψαχναν τα αεροπλάνα, που δεν έδωσαν ούτε δύο χιλιάδες ευρώ στους πυροπαθείς γιατί οι πυροπαθείς θα τα σπαταλούσαν.
Έγκλημα στο Μάτι, ένα έγκλημα που βγάζει μάτι.
