Την ίδια στιγμή που η πολιτική επικαιρότητα μονοπωλείται από την εργαλειοποίηση της τραγωδίας στα Τέμπη από το σύνολο της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, ένα έγκλημα περνάει στο απυρόβλητο. Πρόκειται για την δίκη στο Μάτι, απαλλάσσοντας από πολιτικές ευθύνες και αθωώνοντας πολιτικά πρόσωπα... με μηχανισμό αθώωσης το αυτοαποκαλούμενο «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς».
Σε αντίθεση με τα Τέμπη όμως δεν στήνονται λαϊκά δικαστήρια. Τα πολιτικά κόμματα δεν μετατράπηκαν σε αυτόκλητους εισαγγελείς για το Μάτι. Η προοδευτική αριστερά μίλησε για προσπάθεια πολιτικής δολοφονίας των προσώπων που κατηγορήθηκαν.
Το βράδυ της 23ης Ιουλίου 2018 το μέγεθος της καταστροφής άρχισε να φαίνεται. Όταν τα ΜΜΕ με βάση μαρτυρίες κατοίκων, έκαναν λόγο για δεκάδες νεκρούς, ο τότε αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Παύλος Πολάκης διέψευδε προκλητικά, κατηγορώντας τους δημοσιογράφους για Fake News και στρατευμένη ενημέρωση. Ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με ένα επικοινωνιακό σόου από το κέντρο επιχειρήσεων της Πολιτικής Προστασίας, έδειχνε πως όλα έγιναν καλά. Μερικές μέρες αργότερα, ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Τόσκας, δήλωνε με πως ψάχνει να βρει λάθη και δεν μπορεί.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά
Πολιτικές ευθύνες τότε δεν καταλογίστηκαν σε κανέναν. Το κατηγορητήριο περιορίστηκε μόνο στην τότε περιφερειάρχη Ρένα Δούρου, η οποία αθωώθηκε σήμερα. Προφανώς και δεν στήθηκαν λαϊκά δικαστήρια, δεν έγιναν συγκεντρώσεις, το γεγονός, παρά τις ενδείξεις για πολιτικές ευθύνες, όχι μόνο δεν θάφτηκε, αλλά το τότε αριστερό καθεστώς είχε το θράσος να ρίξει τις ευθύνες στα θύματα…. για αυθαίρετη δόμηση.
Αυτοί οι ίδιοι που αθωώθηκαν πανηγυρικά, κουνάνε το δάκτυλο για τα Τέμπη, προσπαθώντας να επιρρίψουν βαριές κατηγορίες σε πολιτικά πρόσωπα, βλέποντας μάλιστα ενδεχόμενο δόλο, συνεχίζοντας προκλητικά να επικαλούνται το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» και να ζητάνε ακόμα και την φυσική εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων.
