Η Αριστερά καθώς και οι συγγενείς πολιτικές δυνάμεις πορεύονται με δόγμα το δράμα ως αποτέλεσμα της θλίψης εκ (και) της κοινωνικής περιθωριοποίησης. Εσχάτως η Αριστερά σημειώνει αξιόλογες επιδόσεις και στον χώρο της κωμωδίας. Κοινώς, γελάει ο κόσμος μαζί της αφού είναι για γέλια, ενώ όταν κυβερνούσε με τους κήνσορες της λαϊκίστικης Δεξιάς ήταν για κλάματα.
Στην αντιπολίτευση το ίδιο κόμμα μετά των γενοσήμων του (Πλεύση Ελευθερίας, Νέα Αριστερά, Κίνημα Δημοκρατίας) είναι κωμωδία. Στην παρούσα φάση ο ΣΥΡΙΖΑ μας διασκεδάζει με την περιφερόμενη (όλες οι καλές υπογραφές χωράνε) πρόταση για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής, στην οποία περιλαμβάνει τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, για κακουργηματικές πράξεις.
Αυτό είναι το φαιδρό στοιχείο της πρότασης, γιατί υπάρχει και το μπουφονικό όπου για να βρεθούν οι υπογραφές –μια και η Νέα Αριστερά την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια– ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζεται να καταφύγει στους βουλευτές του εξοβελισμένου και στη συνέχεια αποκλεισθέντος από τις εσωκομματικές εκλογές πρώην προέδρου, Στέφανου Κασσελάκη.
Όπως θα έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ στον Σωκράτη Φάμελλο: Το γέλιο δεν είναι καθόλου άσχημη αρχή για μια φιλία. Και είναι μακράν το καλύτερο για να τελειώσει μια φιλία.
