Έχουμε πληρώσει ακριβά και θα συνεχίζουμε να πληρώνουμε ακριβότερα τις στρεβλώσεις που έχουν δημιουργήσει οι «θολοπροοδευτικές» ιδεοληψίες, που επιβλήθηκαν στην κοινωνία μας από το 1974 και έπειτα… Ιδεοληψίες που δεν τολμάμε να τις αμφισβητήσουμε και θέματα ταμπού που τρέμουμε να τα αγγίξουμε! Σοβαρότερες και από την οικονομική χρεοκοπία, γιατί και αυτές ήταν οι αιτίες που οδήγησαν τη πατρίδα μας στη σοβαρότερη κρίση της μεταπολεμικής ιστορίας της.
Το τελευταίο διάστημα, δύο σοβαρά προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία μας συνδέονται άμεσα με ένα, από τα πολλά, ταμπού της μεταπολίτευσης. Το πρώτο πρόβλημα είναι ο τουρκικός αναθεωρητισμός, που προκαλεί μια συνεχιζόμενη επιθετικότητα από την Αγκυρα (η Κάσος ήταν το πιο πρόσφατο επεισόδιο και δυστυχώς δεν θα είναι το τελευταίο, παρά τα κατά καιρούς «ήρεμα νερά») και το δεύτερο το ζήτημα της αύξησης του κόστους της ενέργειας, που έχει «γονατίσει» νοικοκυριά και επιχειρήσεις!
Οσο και αν –εκ πρώτης όψεως– φαίνονται ασύνδετα μεταξύ τους, υπάρχει μια κοινή βάση που μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπισή τους: η πυρηνική ενέργεια! Στην πατρίδα μας η πορεία προς την πυρηνική ενέργεια ξεκίνησε με τη δημιουργία του ερευνητικού κέντρου «Δημόκριτος». Εκεί, το 1961 λειτούργησε –και λειτουργεί μέχρι σήμερα– ένας αντιδραστήρας για τις ανάγκες έρευνας της νέας δύναμης.
Η μεγάλη ενεργειακή κρίση της δεκαετίας του ’70 οδήγησε τις τότε κυβερνήσεις Καραμανλή να αρχίσουν έναν σχεδιασμό για την παραγωγή ενέργειας από πυρηνικά εργοστάσια. Οι αντιδράσεις στο ζήτημα αυτό, από διάφορα «κινήματα», με επικλήσεις «θολοαριστερών επιχειρημάτων», που ταυτόχρονα συνοδεύονταν από ένα ιδεολογικό «μπούλινγκ» με πολλά «κοσμητικά επίθετα», εξαφάνισαν το θέμα από τον δημόσιο διάλογο, καθώς ελάχιστοι προσπάθησαν να αντιπαρατεθούν υπό τον φόβο της δημόσιας διαπόμπευσης. Ετσι, το ζήτημα της παραγωγής ενέργειας από την πυρηνική σχάση σταμάτησε εν τη γενέσει του με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία…
Στο αρνητικό κλίμα, συνέτειναν και τα τρία μεγάλα ατυχήματα στα παλαιά πυρηνικά εργοστάσια πρώτης γενιάς, στο Τσερνόμπιλ της Ουκρανίας, στο Θρι Μάιλ Αϊλαντ των ΗΠΑ και στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας.
Από τότε όμως η τεχνολογία έχει δώσει λύσεις στα θέματα ασφαλείας, καθώς έχουν κατασκευαστεί μικροί αρθρωτοί αντιδραστήρες, νέας γενιάς, που μπορούν να παραγάγουν με μεγαλύτερη ασφάλεια έως και το 1/3 της ηλεκτρικής ενέργειας ενός πυρηνικού αντιδραστήρα παλαιάς τεχνολογίας, σαν του Τσερνόμπιλ.
Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα χώρας που έχει εκμεταλλευθεί στο έπακρον τις δυνατότητες των νέων αυτών αντιδραστήρων είναι η Γαλλία. Διαθέτει 18 πυρηνικά εργοστάσια, παραγάγει το 70% της ηλεκτρικής της ενέργειας από την πυρηνική σχάση, εξάγει 58 τεραβατώρες σε άλλες χώρες, έχει μειώσει κατά πολύ τις εκπομπές καυσαερίων αλλά και την εξάρτησή της από το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο!
Και δεν είναι μόνο η Γαλλία: Βέλγιο, Σουηδία και Φινλανδία παράγουν τουλάχιστον το 1/3 των αναγκών τους σε ενέργεια από πυρηνικούς αντιδραστήρες νέας τεχνολογίας.
Αλλά και πολλοί γείτονές μας έχουν αρχίσει να σχεδιάζουν το πώς θα μπουν στο κλαμπ των χωρών που αξιοποιούν τα οφέλη της πυρηνικής ενέργειας. Στη Σερβία το Κοινοβούλιο άρχισε τις διαδικασίες για την κατάργηση του νόμου που απαγορεύει τη χρήση πυρηνικής ενέργειας, η δε κυβέρνηση υπέγραψε συμφωνία με είκοσι ινστιτούτα και πανεπιστημιακά ιδρύματα για τη μελέτη κατασκευής του πρώτου πυρηνικού εργοστασίου. Στη Ρουμανία και την Τσεχία ετοιμάζονται να κατασκευάσουν πάνω από 10 πυρηνικούς αντιδραστήρες. Στη Βουλγαρία, η κυβέρνηση της χώρας υπέγραψε συμφωνία με τη Γαλλία για την κατασκευή νέων μικρών αρθρωτών αντιδραστήρων στο πυρηνικό εργοστάσιο του Κοζλοντούι.
Αφησα τελευταία την Τουρκία, η οποία έχει ήδη εισέλθει στην «πυρηνική εποχή». Μέχρι το τέλος του χρόνου θα αρχίσει να λειτουργεί το εργοστάσιο που έφτιαξαν οι Ρώσοι στο Ακούγιου. Θα διαθέτει τέσσερις αντιδραστήρες και θα μπορεί να καλύψει το 10% των αναγκών της χώρας σε ηλεκτρική ενέργεια. Επιπλέον, έχει δρομολογηθεί η κατασκευή άλλων δύο εργοστασίων, το ένα στη Σινώπη (με ρωσική και πάλι τεχνογνωσία) και το άλλο στην Ανατολική Θράκη, στη Μαύρη Θάλασσα (αυτό με κινεζική τεχνική βοήθεια). Ακόμα οι Τούρκοι συζητούν με ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία για την κατασκευή ενός δικτύου μικρών αρθρωτών αντιδραστήρων.
Ομως, η είσοδος της Τουρκίας στην «πυρηνική εποχή», η φιλοδοξία της να γίνει μεγάλη περιφερειακή δύναμη στην περιοχή και όλα αυτά σε συνδυασμό με τον νέο-οθωμανικό αναθεωρητισμό της και τις παράνομες διεκδικήσεις της σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο δημιουργούν μια εν δυνάμει απειλή για τον ελληνισμό.
Ο Ερντογάν θέλει διακαώς να καταστήσει την Τουρκία πυρηνική δύναμη – και δεν το κρύβει! Το 2018 αμφισβήτησε δημόσια τη δέσμευση της Τουρκίας στη Συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων. Τον Σεπτέμβριο του 2019, μιλώντας σε μέλη του κόμματός του, είχε πει ότι «κάποιες χώρες διαθέτουν πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές. Αλλά μας λένε ότι εμείς δεν μπορούμε να αποκτήσουμε. Αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ». Τον Απρίλιο του 2023, σε ομιλία του για την ενίσχυση του στόλου του με τη ναυπήγηση και ενός δεύτερου αεροπλανοφόρου, «υποσχέθηκε» ότι θα κάνει την Τουρκία «πυρηνική δύναμη»!
Τα πυρηνικά όνειρα του Ερντογάν, σε συνδυασμό με τις επιλογές και τον τρόπο που ασκεί την εξωτερική πολιτική, οδηγούν με μαθηματικό τρόπο τη χώρα του σε «ιρανοποίηση». Η φιλοδοξία του να γίνει μεγάλη περιφερειακή δύναμη στην περιοχή τον φέρνει σε σύγκρουση με το Ισραήλ, που διαθέτει πυρηνικά. Για να μπορέσει, λοιπόν, να σταθεί απέναντί του, θα πρέπει και αυτός να αποκτήσει τα ίδια όπλα! Και αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους.
Το να μην τολμάμε, λοιπόν, να αγγίξουμε το «ταμπού» της πυρηνικής ενέργειας θα έχει αποτέλεσμα να το πληρώνει, βραχυπρόθεσμα, η οικονομία μας και μακροπρόθεσμα να βρεθούμε «με την πλάτη στον τοίχο» στα εθνικά μας θέματα…
