Το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα (μια φορά πρόεδρος πάντα πρόεδρος) εμφανίζεται διχασμένο: όμως δεν είναι! Έτσι ήταν από τότε που προσπάθησε να γίνει κόμμα, ή αν θέλετε προσπάθησαν να το κάνουν κόμμα τα ίδια συστήματα που τώρα προσπαθούν να κάνουν πολιτικό τον Στέφανο Κασσελάκη.
Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ της καμαρίλας δεν υπήρξε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που ήταν, ακόμη και όταν το δίκιο του έγινε πράξη με τη σύμπραξη του Πάνου Καμμένου. Σ’ αυτή την πολιτική κοινοπραξία όλοι έχουν θέση: από τα ορφανά του ΠΑΣΟΚ μέχρι τους λαϊκιστές της δεξιάς υπό την προϋπόθεση ότι θα έχουν αποστηθίσει το μάθημα τους περί κοινωνικής δικαιοσύνης και δημοκρατίας.
Ων ουκ έστιν αριθμός συμφερολογόντων και γυρολόγων που βρέθηκαν σ’ ένα χώρο που μπορεί να αντέξει το… βάρος της ελαφρότητάς τους. Εξ αυτού του λόγου και ο Κασσελάκης, συγκρινόμενος με τους περισσότερους εξ αυτών, έχει προοπτικές σ’ ένα περιβάλλον που σηκώνει το… ελαφρολαϊκό.
Η «αριστερή ταυτότητα, η «ανανέωση» κι ο «εκσυγρονισμός»
Μη σας ξεγελάει η εικόνα, των «μεν» που αγωνίζονται να διαφυλάξουν την αριστερή ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και των «δε» που έρχονται να την ανανεώσουν και να την εκσυγχρονίσουν. Και οι μεν και οι δε επιχειρούν με βυζαντινούς αφορισμούς να μας πουν ότι έκαναν λάθος, αλλά είχαν δίκιο!
Η παλαιά φρουρά της αριστερής καμαρίλας του Αλέξη Τσίπρα φέρει βαρέως το γεγονός ότι έχασε τον έλεγχο, ενώ η νέα φρουρά της παλαιάς πιστεύει ότι έκανε το σωστό λάθος προκειμένου να διασωθεί η υστεροφημία του ανθρώπου που τους έκανε (μας έκανε) ανθρώπους. Και αυτό το τελευταίο δεν το λέμε εμείς, το έχει πει κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατόπιν όλων αυτών, το ηθικό δίδαγμα της εν εξελίξει παράστασης τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αυτή η αριστερά πέραν της «ευλυγισίας» που επέδειξε ως κυβερνώσα, έρχεται ως αντιπολίτευση να αποδείξει ότι μπορεί ακόμα και να σαλτάρει α λα Κασσελάκη για τις ανάγκες του επαγγέλματος.
Ευχόμαστε ότι, στο φινάλε της παράστασης τα νούμερα να εμπλουτισθούν ώστε αφού δεν αυξάνονται τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον να αυξηθούν τα εισιτήρια.
