Tο Σάββατο συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, οι οποίες προήλθαν από τεχνητή πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, με πρόσχημα τη μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας, με δεκανίκι τον Πάνο Καμμένο, εργαλειοποίησαν διατάξεις του συντάγματος και οδήγησαν τη χώρα σε εκλογές, τις οποίες κέρδισαν λόγω της γενικευμένης δυσφορίας από την οικονομική κρίση και του άκρατου λαϊκισμού που περιείχε ο πολιτικός τους λόγος. Η συγκυβέρνησή τους ήταν η λεγόμενη «πρώτη φορά Αριστερά».
Δεν θα ασχοληθούμε με το πόσο «Αριστερά» και πόσο «φιλολαϊκή» ήταν. Ωστόσο, αυτό που έχει ενδιαφέρον ήταν η απάντηση στην ερώτηση «τι ήταν τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ». Η οικονομική κρίση γέννησε κόμματα-κομήτες που χαρακτηρίστηκαν μεν από την ταχύτατη ανέλιξή τους σε ρυθμιστικούς παράγοντες της εξουσίας, αλλά δεν γλίτωσαν την ιλιγγιώδη κατάρρευση (Podemos, Κίνημα Πέντε Αστέρων, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ κ.ά.).
Τα κόμματα αυτά ως κύριο (και κοινό) χαρακτηριστικό είχαν τον άκρατο λαϊκισμό. Έταζαν στους πάντες τα πάντα, κατηγορούσαν τα παραδοσιακά κόμματα ως διεφθαρμένα και ποινικώς υπόλογα και έκαναν κήρυγμα για το «νέο» που εκπροσωπούσαν. Μέσω μιας επιδέξιας εξαπάτησης, το αλλοπρόσαλλο μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατάφερε και γαντζώθηκε στην εξουσία για τεσσεράμισι χρόνια, δημιουργώντας την πλέον επικίνδυνη πολιτική παρένθεση στην Μεταπολίτευση.
Άνθρωποι με ετερόκλητες ιδεολογίες και συμφέροντα κλήθηκαν να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας με τραγικό αποτέλεσμα για τη χώρα και το μόρφωμα. Οι ΑΝΕΛ εξαφανίστηκαν και ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύθηκε κάτω από ιδιαίτερα κωμικές συνθήκες…
