Ο Σωκράτης Φάμελλος καταγγέλλει τη φτωχοποίηση στην Ελλάδα, ξεχνώντας όμως τη φοροεπιδρομή του ΣΥΡΙΖΑ που πλήρωσε η μεσαία τάξη.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάμελλος ανέβηκε στο βήμα της Βουλής με ύφος εισαγγελέα, μιλώντας για φτωχοποίηση, φορολεηλασία και κοινωνική εξάντληση. Μόνο που στην ομιλία του έλειπε μια βασική υποσημείωση: ποιός κυβέρνησε τη χώρα όταν η μεσαία τάξη διαλύθηκε, οι φόροι έγιναν μόνιμος εφιάλτης και η ανάπτυξη μπήκε σε γύψο. Η πολιτική αμνησία, φαίνεται, είναι πλέον βασικό εργαλείο της Κουμουνδούρου.
Η αναφορά του κ. Φάμελλου σε «μνημονιακό προϋπολογισμό χωρίς μνημόνια» προκαλεί - αν μη τι άλλο - πικρό χαμόγελο. Το τρίτο, αχρείαστο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν θεωρητική άσκηση· ήταν μια πραγματική συντριβή εισοδημάτων, μια άνευ προηγουμένου φοροεπιδρομή που αποδεκάτισε τη μεσαία τάξη και στραγγάλισε την οικονομία. ΦΠΑ, εισφορές, προκαταβολές φόρου και χαράτσια έγιναν τότε κανονικότητα, όχι «γαλάζια πατέντα». Κι όμως, σήμερα ο ίδιος πολιτικός χώρος μιλά για «μηχανισμό αφαίμαξης», σαν να μην υπέγραψε ποτέ όσα βίωσαν τα νοικοκυριά.
Η κοινωνία θυμάται
Ακόμη πιο ειρωνικό είναι το κοινωνικό λεξιλόγιο περί στέγης, υγείας και παιδείας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανακαλύπτει εκ των υστέρων τις ανεκπλήρωτες ανάγκες και τις ιδιωτικές δαπάνες, ξεχνώντας ότι επί των ημερών του το κράτος πρόνοιας περιορίστηκε σε επικοινωνιακά συνθήματα, ενώ η οικονομία βούλιαζε στην υπερφορολόγηση. Η «προστασία των αδυνάμων» μεταφράστηκε τότε σε πίεση στους πολλούς, ώστε να καλυφθούν οι δημοσιονομικές τρύπες μιας ιδεοληπτικής διαχείρισης.
Και κάπως έτσι, ο κ. Φάμελλος καταλήγει να ζητά «αλλαγή κυβέρνησης», επενδύοντας στη λήθη. Μόνο που η κοινωνία θυμάται: θυμάται ποιος φόρτωσε βάρη χωρίς αντίκρισμα, ποιος υποσχέθηκε τέλος στη λιτότητα και έφερε το βαρύτερο πακέτο μέτρων. Η καυστική αλήθεια είναι απλή: δεν μπορείς να καταγγέλλεις τη φτωχοποίηση, όταν έχεις βάλει την υπογραφή σου στη συνταγή της. Και όσο κι αν αλλάζει το αφήγημα, οι αριθμοί –και οι πολίτες– δεν πάσχουν από αμνησία.
