Σαν σήμερα, 22 Νοεμβρίου 1963, ο κόσμος σταμάτησε για ένα δευτερόλεπτο. Το Ντάλας του Τέξας ξύπνησε όπως κάθε άλλη Παρασκευή, αλλά δεν άργησε να γίνει το σκηνικό ενός γεγονότος που θα άλλαζε την Ιστορία. Στη φωτεινή Dealey Plaza, μέσα σε μια ανοιχτή λιμουζίνα που διέσχιζε τον δρόμο ανάμεσα σε πλήθη που ζητωκραύγαζαν, ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι (JFK), ο νεότερος εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ, το πρόσωπο μιας γενιάς που πίστευε στην πρόοδο και στο φως, δολοφονήθηκε μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους και, μέσω τηλεοπτικών δελτίων, σε δισεκατομμύρια ακόμη.
Το πρωινό είχε ξεκινήσει με ενθουσιασμό. Η περιοδεία του στο Τέξας ήταν μέρος της πολιτικής του προσπάθειας να ενισχύσει την ενότητα του Δημοκρατικού Κόμματος και να προετοιμάσει το έδαφος για την επανεκλογή του το 1964. Η ατμόσφαιρα ήταν ανάλαφρη και ο Κένεντι και η Τζάκι χαμογελούσαν και χαιρετούσαν το πλήθος, ενώ μπροστά τους κάθονταν ο κυβερνήτης του Τέξας, Τζον Κόναλι, και η σύζυγός του. Ήταν η εικόνα μιας Αμερικής που ακόμη ήθελε να πιστεύει ότι τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί στο φως της ημέρας.
Στις 12:30 μ.μ., τρεις πυροβολισμοί διέλυσαν τη γαλήνη. Οι σφαίρες έπληξαν θανάσιμα τον Κένεντι και τραυμάτισαν σοβαρά τον Κόναλι. Η λιμουζίνα επιτάχυνε απεγνωσμένα προς το Parkland Memorial Hospital, όμως στις 13:00 ανακοινώθηκε επίσημα ο θάνατος του προέδρου. Η φωνή που είχε καλέσει μια ολόκληρη γενιά να «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου».
Ενενήντα λεπτά μετά, η αστυνομία συνέλαβε τον βασικό ύποπτο: τον Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, πρώην πεζοναύτη που εργαζόταν σε βιβλιοπωλείο. Ο Όσβαλντ κατηγορήθηκε για τη δολοφονία του προέδρου και ενός αστυνομικού λίγη ώρα μετά. Όμως δεν θα έφτανε ποτέ στη δίκη. Δύο ημέρες αργότερα, μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, τον πυροβόλησαν εν ψυχρώ στο υπόγειο της αστυνομίας του Ντάλας. Κι έτσι ξεκίνησε το κουβάρι των αναπάντητων ερωτημάτων, που μέχρι σήμερα τροφοδοτεί θεωρίες, ταινίες και ανεξάντλητη αρθρογραφία.
Για πολλούς ιστορικούς, η δολοφονία του Κένεντι δεν ήταν μόνο ο θάνατος ενός προέδρου. Ήταν το τέλος μιας εποχής αθωότητας, μιας Αμερικής που πίστευε ακόμη ότι η πρόοδος είναι εφικτή και το μέλλον εγγυημένο. Εκείνη η ημέρα του Νοεμβρίου έκανε έναν ολόκληρο πλανήτη να συνειδητοποιήσει ότι ένα δευτερόλεπτο αρκεί για να γκρεμιστεί η Ιστορία και να ξαναγραφτεί από την αρχή.
Σαν σήμερα, λοιπόν, η φωνή του JFK σίγησε, αλλά το μήνυμα παρέμεινε. Η δολοφονία του δεν έσβησε το όραμά του, αντιθέτως το μεγέθυνε. Παραμένει να υπενθυμίζει την ευθύνη των πολιτών, την ανάγκη για θεσμική σταθερότητα και την αξία της πολιτικής ηθικής.
