Σαν σήμερα, 14 Ιουλίου 1992, ένα μεσημέρι γεμάτο ήλιο και ζωή στο κέντρο της Αθήνας μετατράπηκε σε κραυγή. Ο Θάνος Αξαρλιάν, 20 ετών, φοιτητής της ΕΣΟΕΜ, στεκόταν στην Καραγεώργη Σερβίας, απέναντι από το υπουργείο Οικονομικών. Ένα νεαρό παιδί με σακίδιο, με όνειρα, με το βλέμμα ψηλά. Δεν ήταν στόχος. Δεν ήταν καν «παράπλευρη απώλεια». Ήταν απλώς εκεί.
Κι όμως, εκείνο το μεσημέρι, έπεσε νεκρός από ρουκέτα της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη», που στόχευε τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Παλαιοκρασσά. Ο στόχος γλίτωσε. Ο Θάνος όχι.
Δεν υπάρχει λάθος πυραύλου όταν σηκώνεις όπλο εντός της πόλης. Υπάρχει μόνο προμελέτη και περιφρόνηση προς την ανθρώπινη ζωή. Η 17Ν δεν «αγωνιζόταν». Δολοφονούσε. Από επιλογή, όχι από ιδεολογία. Από έπαρση, όχι από επανάσταση.
Η εικόνα του Θάνου, νεκρού στο πεζοδρόμιο, έγινε σύμβολο. Όχι σύμβολο ενός «πολέμου» ή ενός «κινήματος». Αλλά της πιο σκοτεινής, θρασύδειλης, δολοφονικής ιδεοληψίας που γνώρισε η Μεταπολίτευση. Μιας ιδεοληψίας που ήθελε να ντύσει τον θάνατο με επιχειρήματα, να δικαιολογήσει το αίμα στο όνομα «του λαού».
Ούτε μισή συγγνώμη
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, «Λουκάς» της 17Ν, καταδικάστηκε για δεκάδες δολοφονίες. Ανάμεσά τους κι αυτή του Θάνου. Δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη. Δεν έδειξε ίχνος μετάνοιας. Και αντί να σιωπήσει δια βίου, είχε το θράσος να γράφει βιβλία, να απεργεί για «δικαιώματα», να διδάσκει «αντίσταση» σε μαθητευόμενους τρομοκράτες.
Η Δημοκρατία δεν εκβιάζεται
Η Ελλάδα γύρισε σελίδα. Όχι χωρίς αγώνα. Όχι χωρίς πολιτικό θάρρος. Η Νέα Δημοκρατία, σταθερά απέναντι στη βία και στην ανομία, δεν χάιδεψε ποτέ την τρομοκρατία. Δεν «κατανοεί τα κίνητρα» της βίας. Δεν παζαρεύει την ασφάλεια. Δεν κλείνει το μάτι σε «νεανικές ανησυχίες» που κρατούν μολότοφ και γράφουν συνθήματα υπέρ του Κουφοντίνα.
Στην Ελλάδα του 2025, η τρομοκρατία δεν είναι ρομαντισμός. Είναι έγκλημα. Και θα αντιμετωπίζεται όπως της αξίζει: με Δικαιοσύνη και Μνήμη.
Για τον Θάνο
Ο Θάνος Αξαρλιάν ήταν παιδί όλων μας. Δεν τον «πήρε η τύχη». Τον σκότωσε μια σφαίρα ιδεοληψίας. Κι αυτή η σφαίρα πρέπει να παραμείνει καρφωμένη στη συνείδηση κάθε κοινωνίας που ξεχνά, κάθε φωνής που εξισώνει το φονιά με το θύμα.
Σαν σήμερα λοιπόν, δεν «θυμόμαστε» απλώς. Υποσχόμαστε:
Ποτέ ξανά. Ποτέ ξανά στον τρόμο. Ποτέ ξανά σιωπή.
