Ήταν 14 Ιουλίου 1992 όταν μια ρουκέτα της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη έπεσε στην οδό Καραγιώργη Σερβίας. Στόχος ήταν ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιάννης Παλαιοκρασσάς. Αντί γι’ αυτόν, σκοτώθηκε ένας 20χρονος φοιτητής που περπατούσε στο πεζοδρόμιο: ο Θάνος Αξαρλιάν. Ένα παιδί. Ένας περαστικός.
Χρόνια αργότερα, στη δίκη της 17Ν, οι αποκαλύψεις ήταν πιο σκληρές και από την ίδια την επίθεση. Ο Βασίλης Τζωρτζάτος, μέλος της οργάνωσης, κατέθεσε ότι υπήρχε σαφής εντολή: καμία ενέργεια εάν υπήρχε κόσμος στο σημείο. Κι όμως, όταν ο χειριστής της ρουκέτας είδε πεζούς στο πεδίο βολής, προχώρησε κανονικά. Όταν τον ρώτησε ο Τζωρτζάτος γιατί πάτησε το κουμπί, η απάντηση ήταν ανατριχιαστική:
«Υπάρχουν παράπλευρες απώλειες».
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Δημήτρης Κουφοντίνας φέρεται να είπε ότι βιαζόταν να τελειώσουν γιατί… «τον πίεζε η γυναίκα του να φύγουν διακοπές».
Ο Κουφοντίνας, δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη. Δεν αναγνώρισε το έγκλημα. Απλώς χαρακτήρισε τον θάνατο του Θάνου ως «παράπλευρη απώλεια». Ούτε λέξη για ευθύνη. Ούτε λέξη για τύψεις.
Και την ίδια στιγμή, η μητέρα του Θάνου, η κυρία Σταυρούλα Αξαρλιάν, παρέμεινε σιωπηλή. Δεν «πούλησε» τον πόνο της, δεν αναζήτησε δημόσιο ρόλο, δεν στόλισε με δάκρυα τα τηλεπαράθυρα. Παρέμεινε απλώς η μάνα. Μια αξιοπρεπής φιγούρα στη σκιά μιας αδικίας.
Ο Θάνος Αξαρλιάν θα ήταν σήμερα 53 ετών.
Δεν ξεχνάμε. Δεν εξωραΐζουμε. Δεν συγχωρούμε τον κυνισμό.
Αθάνατος.
